Σύνταξη κειμένου: Elsa και Rose
Η Elsa και η Rose (40 και 38 ετών αντίστοιχα) είναι ένα ζευγάρι γυναικών που ζει στην Αθήνα, βλέπει και σχολιάζει για το κοινό του lesbianportal.gr μια ταινία κάθε εβδομάδα. Τα κορίτσια δεν είναι κριτικοί κινηματογράφου αλλά μας περιγράφουν η κάθε μια με τον τρόπο της (η μία πάντα ενθουσιώδης και ταινιόφιλη, η άλλη βαριέται εύκολα και αγωνίζεται να μείνει ξύπνια όταν βλέπει έργα) τις εντυπώσεις τους από τις ταινίες που βλέπουν μαζί!
Η ταινία: Η Βίντα και η Νοξίμα κερδίζουν έναν μεγάλο διαγωνισμό για drug-queen στην Νέα Υόρκη και μαζί ένα ταξίδι για το Χόλιγουντ. Στο οδικό τους ταξίδι παίρνουν μαζί την νεόβγαλτη Τσι-Τσι. Το αμάξι τους, όμως, θα χαλάσει σε μια πόλη στην μέση του πουθενά, το Πλέινσβιλ, και θα αναγκαστούν να μείνουν εκεί. Η πόλη θα μεταμορφωθεί σιγά-σιγά από τις τρεις κυρίες, οι οποίες θα δώσουν τη δική τους νότα στις ζωές των κατοίκων.
Elsa: για πάμε… να σε δω εδώ…!!!
Rose: μωρέ δεν ξέρω, εγώ δεν είμαι πολύ στα φαντασμαγορικά που ντύνονται έτσι στα Ντραγκ σόους… μου αρέσαν οι ηθοποιίες. Φοβεροί και οι 3…
Elsa: …νομίζω ήταν αποκάλυψη η Πάτρικ Σουέιζι και ο Γουέσλι Σνάιπς… νεαροί όλοι, στην αρχή της καριέρας τους, μας έδειξαν την τεράστια γκάμα ρόλων στους οποίους μπορούν να ανταποκριθούν
Rose: ναι, ναι… και τόσο κόντρα ρόλοι. Να πούμε ότι τον Γουέσλι Σνάιπς ούτε που τον αναγνωρίσαμε, και το συνειδητοποιήσαμε ότι είναι αυτός μόνο στο τέλος διαβάζοντας τους τίτλους
Elsa: βεβαίως… να σου πω όμως, για πάμε στην ουσία της ταινίας. Πέρα από το Ντραγκ σόου, πέραν δλδ από το γεγονός ότι μας δείχνει τις περιπέτειες τριών Ντράγκ Κουιν, νομίζω πως κοινωνικά έχει ενδιαφέρον ο όποιος παραλληλισμός γίνεται με τις εκάστοτε μειονοτικές ομάδες
Rose: α ναι! θα μπορούσαν να είναι μια οποιαδήποτε υποομάδα στη θέση τους. Είτε γκέι, είτε έγχρωμοι, είτε μετανάστες- ο σκηνοθέτης δηλαδή αφήνει μεγάλο τέτοιο περιθώριο στον θεατή να κάνει τις δικές του αναφορές.
Elsa: Αυτό θέλω να πω- δεν είδαμε μια Ντραγκ ταινία. Ήταν καθαρά κοινωνικό το περιεχόμενο. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε παρέα που θεωρείται περιθωριακή…
Rose: θα μπορούσαν να είναι γυναικολόγοι μαιευτήρες!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ….
Elsa: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ… θα μπορούσαν να είναι πάστορες…χαχαχαχα (γελάμε πολύ καθώς αναφερόμαστε σε μια άλλη ταινία που είδαμε πριν λίγες ημέρες και στην οποία περιγράφαμε τί θα μπορούσε να γίνει ο πρωταγωνιστής. Πρόκειται για την ταινία «Το όνομα μου είναι Μαικ» κριτική της οποίας θα βρείτε στη στήλη μας)!
Rose: …είναι λοιπόν ντράγκ κουίν. Και για την εποχή που διαδραματίζεται είναι πολύ μπροστά να τις αποδέχονται σε μια μικρή κοινωνία που είναι αποκομμένη από κάθε εξέλιξη.
Elsa: να πούμε επίσης πως η ταινία είναι παραγωγή του 1995, και η δραματοποίηση της είναι σύγχρονη. Εμένα μου έκανε εντύπωση που η σκηνοθέτης θίγει τόσο «προχώ» ζητήματα πριν 26 χρόνια…
Rose: μα ήταν συγκινητικό το ότι όλο το χωριό τις αποχαιρετάει με αγάπη…
Elsa: ήταν αλλά φυσικά μιλάμε για μια ταινία ε; Δηλαδή το βρίσκω απίθανο, ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια και με τόσες έντονες δράσεις της lgbtq κοινότητας που σίγουρα έχουν αυξήσει την εξοικείωση του κόσμου με το διαφορετικό- ακόμα και σήμερα, τέτοια αντίδραση, τέτοια αποδοχή και αγάπη μου φαντάζει απλώς κινηματογραφική.
Rose: Εντάξει ναι και εγώ το βρίσκω ανέφικτο να παίξει στην πραγματικότητα ένα τέτοιο σενάριο….
Elsa: … να πούμε στο σημείο αυτό πως πρόκειται για μια παρέα τριών ντράγκ κουίν που προσπαθούν να φτάσουν οδικώς από τη Νέα Υόρκη στο Χόλιγουντ προκειμένου να παραστούν στα παναμερικανικά καλλιστεία. Στο δρόμο μπλέκουν σε περιπέτειες και αναγκάζονται να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε μια μικρή και συντηρητική πόλη.
Rose: Μας δείχνει η ταινία πως όταν έχεις ηρεμία και αξιοπρέπεια, μπορείς να κερδίσεις τον συνομιλητή σου, να σε ακούσει και να σε σεβαστεί
Elsa: η αλήθεια είναι πως σου βγάζει μια αίσθηση πραότητας ο τρόπος που λειτουργούσαν οι τρεις πρωταγωνίστριες. Δεν προκαλούσαν και κατάφεραν έτσι να επιβάλλουν την «πολύχρωμη» παρουσία τους μετατρέποντας όλο το χωριό σε συμμάχους
Rose: βεβαίως γιατί το χωριό τις υπερασπίστηκε όταν τις έψαχνε ο μπάτσος
Elsa: Και αυτό νομίζω δεν θα γινόταν σε καμία κοινωνία ακόμα και σήμερα.
Rose: ναι αλλά αν φύγουμε από την πλοκή της ταινίας, αυτό που μας δείχνει ο σκηνοθέτης είναι πως μπορεί μια ας πούμε “ακραία” ομάδα ανθρώπων να καταφέρει να γίνει αποδεκτή για την ουσία και το χαρακτήρα των μελών της και όχι για την εικόνα της. Κερδίζει αποδοχή και σεβασμό
Elsa: ναι, ωραία μας τα δείχνει εδώ ο κυρ.σκηνοθέτης… μόνο που στην πραγματικότητα αν ο άλλος είναι ρατσιστής, ομοφοβικός, συντηρητικός και ότι άλλο είναι ο πραγματικός κόσμος εκεί έξω, δεν τον κερδίζεις όσο ευγενής, πράος και ήπιος και αν είσαι. Θέλω να πω- πολύ δύσκολα θα κερδίσεις την αποδοχή ενός συνόλου με δομικές και πανίσχυρες περιοριστικές πεποιθήσεις που αιτιολογούνται μέσα από συστήματα όπως το ιερό της οικογένειας, της πατρίδας, της θρησκείας ή ξέρωγω τι άλλο μπορεί να σκαλώνει έναν εγκέφαλο
Rose: οκ, δίκιο έχεις… αλλά και πάλι είναι πολύ τολμηρό πως έχουμε μια τέτοια παραγωγή για εκείνη την εποχή. Ακόμα και σε επίπεδο ευχής του σκηνοθέτη, είναι σημαντικό το ότι το κατέθεσε το 1995
Elsa: γενικά ως ταινία, τα νοήματα που δίνει είναι πολύ μπροστά για την εποχή. Σίγουρα βρίσκω ότι υπάρχει σκηνοθετική υπερβολή και κινηματογραφική υπερ αισιοδοξία, αλλά μου αρκεί το ότι μου άφησε μια πολύ ευχάριστη διάθεση.
Rose: Εντάξει ναι, σου δίνει μια ευχάριστη προσδοκία για έναν κόσμο που πραγματικά κυριαρχεί η αγάπη.
Elsa: Σωστά. Επίσης να πω πως έχω μείνει με τις ερμηνείες των ηθοποιών. Πραγματικά τους χαίρεσαι που τους βλέπεις. Σε παρασέρνουν.
Rose: Ωραία, λοιπόν είδαμε μια ευχάριστη ταινία, με ωραίο αισιόδοξο μήνυμα.
Elsa: Πράγματι. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά φυσικά την προτείνω να τη δείτε.
Rose: Ναι ναι- έχουμε δει εμείς φόλες!
Elsa: ε καλά μωρέ όχι μόνο συγκριτικά με τις χαζομάρες που έχουμε δει. Νομίζω πως αξίζει να τη δεί κάποιος.
Rose: Φυσικά και αξίζει, μόνο και μόνο για να δεί το θηρίο τον Γουέσλι Σνάιπς με τουαλέτα και τακουνάρα!
Elsa: χαχαχαχα… οκ λοιπόν εγώ βάζω 3.
Rose: …και εγώ 3 θα βάλω…
Elsa: σου θυμίζω στα 5 βαθμολογούμε ε;
Rose: χαχαχαχχαχα… ελα ρεεεε…. μια φορά τα μπέρδεψα…
Elsa: τι μια φορά μωρό μου… σε κάθε ταινία βαθμολογείς όπως θέλεις… αλλού στα 5, αλλού στα 10, αλλού στα 100… μόνο μετάλλια δεν έχεις δώσει ακόμα… να μας πείς πως δίνεις χρυσό, αργυρό και χάλκινο…
Rose: …χαχαχαχα… ε για να έχει σασπένς!
Elsa: άντε βρε απατεώνα… σασπένς το λέμε τώρα ότι νυστάζεις και δεν προσέχεις!
Rose: α καλά που μου το θύμισες… άντε κλείσε να πάμε για ύπνοοοοο…
Elsa: εντάξει πάμε… έκανες υπερανάλυση και απόψε!
Rose: ε δεν χρειάζεται να πω πολλά. Με έχουν καταλάβει οι αναγνώστες μας και με δυο κουβέντες συνεννοούμαστε…!
Elsa: …ναι μωρό μου… έχεις το κοινό σου!
Rose: …κοινό μου… νάνι τώρα…
Είδος: Κωμωδία, Σκηνοθεσία: Beeban Kidron, Σενάριο: Douglas Carter Beane, Παίζουν: Wesley Snipes, Patrick Swayze, John Leguizamo, Stockard Channing, Blythe Danner, Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ (1995), Γλώσσα: Αγγλικά
Άλλες κριτικές: Όμορφος Διάβολος, I am Michael, 4 Ακόμα Χρόνια, Κουβέντες για ένα ψηλό κορίτσι, Οι άγνωστες ιστορίες του Άρμιστεντ Μόπιν, Όλα στην οικογένεια, Με λένε Ζονάς, Τhe Half of It, Love Song, The perfection, The Prom, Γεύσεις και Χρώματα, Ένας κρυφός έρωτας, Carol, Matter, Duck Butter, Ελίζα και Μαρσέλα, A New York Christmas Wedding, The feels
