Ένας κρυφός έρωτας: Ντοκιμαντέρ

Η Elsa και η Rose (40 και 38 ετών αντίστοιχα) είναι ένα ζευγάρι γυναικών που ζει στην Αθήνα, βλέπει και σχολιάζει για το κοινό του lesbianportal.gr μια ταινία κάθε εβδομάδα. Τα κορίτσια δεν είναι κριτικοί κινηματογράφου αλλά μας περιγράφουν η κάθε μια με τον τρόπο της (η μία πάντα ενθουσιώδης και ταινιόφιλη, η άλλη βαριέται εύκολα και αγωνίζεται να μείνει ξύπνια όταν βλέπει έργα) τις εντυπώσεις τους από τις ταινίες που βλέπουν μαζί!

Η ταινία: Πρόκειται για την πραγματική ιστορία ενός μακρόχρονου έρωτα μεταξύ δύο γυναικών στην Αμερική που διήρκησε 70 χρόνια. Ο σκηνοθέτης Chris Bolan και η οικογένεια του δεν είχαν ποτέ αντιληφθεί πως η θεία Terry και η φίλη της Pat, οι οποίες μένουν μαζί και τον γεμίζουν δώρα σε κάθε επίσκεψη τους, είναι στην πραγματικότητα ζευγάρι από το 1947! Η Terry, πρωτοπόρος γυναίκα για την εποχή της, έπαιζε baseball στην πρώτη γυναικεία ομάδα που δημιουργήθηκε. Η σχέση της με την Pat ήταν πάντα κρυφή παρόλο που οι δύο γυναίκες έζησαν μαζί περίπου 70 χρόνια. Έμειναν στο Σικάγο, σε μια εποχή που οι λεσβίες συλλαμβάνονταν. Διαχειρίζονταν το περιβάλλον τους χωρίς εντάσεις θεωρώντας φυσικό το να μην έχουν επιλογή να αποκαλύψουν την αλήθεια – όλοι γύρω τους θεωρούσαν λογικό για τις δύο γυναίκες να μένουν μαζί επειδή απλώς  μοιράζονται τα έξοδα ενός σπιτιού και βοηθάει η μια την άλλη. Αποκάλυψαν την αλήθεια στην οικογένεια τους πολύ αργά- υπέργηρες πλέον- και στη συγκεκριμένη ταινία βλέπουμε τη ζωή τους από εκεί και ύστερα.

Elsa: …ελλλααααα….. (σκουπίζοντας τα μάτια μου)

Rose: …δεν έχω τίποτα να πω…

Elsa: …ε γ@/σε μας που δεν έχεις να πεις κάτι για αυτό το έργο 

Rose: …συγκινητική, όμορφη και γλυκιά… η καλύτερη ταινία από όλες αυτές που είδαμε…μην κρύβεις τα μάτια σου, σε βλέπω…

Elsa: δεν τα κρύβω πραγματικά έχω συγκινηθεί πολύ

Rose: ήταν όντως πολύ γλυκούλες οι γιαγιάκες… τόσο γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα ιστορία…. Εσύ πες που είμαι σίγουρη ότι από αύριο θα με ζητάς σε γάμο κάθε μέρα!

Elsa: από την πρώτη μέρα σε ζητάω σε γάμο μωρό μου… το ξέχασες; (έχουμε αρχίσει να γελάμε προσπαθώντας γενικά να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα από τη συγκίνηση του έργου)

Rose: ναι…σωστό και αυτό. Αυτές πάντως οι γυναίκες έκαναν come out πολύ αργά, παντρευτήκανε παααρα πολύ αργά αλλά ήταν πάντα αγαπημένες και πάντα η μία δίπλα στην άλλη….. Σαν δύο καλές φίλες… (το λέει με στόμφο καθώς έτσι μας παρουσιάζει στους γονείς της…)

Elsa: χαχαχα…πολύ αργά δεν παντρευτήκανε;!;!;!

Rose: ΟΧΙ

Elsa: …(κλαίμε από τα γέλια πλέον)… τι όχι μωρό μου; 90κάτι ήταν!

Rose: …εμένα η ταμπέλα «γάμος» δεν μου λέει κάτι. Άμα είσαι συντροφικά καλά μέσα στο σπίτι σου, ζεις με τον άνθρωπο σου και αυτά, η ταμπέλα του «παντρεύτηκα» δεν μου αλλάζει κάτι…

Elsa: …(γελάω αμήχανα)…

Rose: …ευτυχώς έχεις πιει κρασιά και δεν μπορείς να αντιδράσεις…! Εσύ θα πεις κάτι ή θα κοιμηθείς στον ώμο μου;

Elsa: εντάξει τι να πω, με βλέπεις τόση ώρα που κλαψουρίζω… Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία. Βρήκα πολύ συγκινητικό το ότι μας παρουσιάζεται μια ιστορία δύο γυναικών οι οποίες ενώ έζησαν τη ζωή τους σπάζοντας κανόνες γιατί είχαν τα κότσια το 40’ και το 50’ να…

Rose: …αυτό ναι, μας δείχνει μια εποχή που τους έλεγαν στο σχολείο ότι θα τιμωρηθείτε και θα βασανιστείτε- τι τους έλεγε εκεί..

Elsa: …ότι θα σας ανακαλύψουμε όσοι γίνετε γκέι και θα ζήσετε μια κόλαση (αναφερόμαστε σε συγκεκριμένη σκηνή που μας σόκαρε)

Rose:  φρίκη

Elsa: ανεξάρτητα από το πως ονομάζεται αυτό και αν τελικά καλύπτεται μέσω γάμου ή όχι- το αν υπάρχει μια νομιμοποίηση εννοώ ή όχι, αυτές όντως το έζησαν… όντως είχαν μια ουσιαστική συντροφική σχέση

Rose: …ε αυτό σου λέω… ότι δεν χρειάζεται να μπει ταμπέλα ότι «παντρεύτηκα» …

Elsa: αλλού το πάω, φυσικά και είναι πλέον ανάγκη να μπει η ταμπέλα. Στις μέρες μας εννοώ, που πλέον δεν θα σε συλλάβουν αν είσαι γκέι και που γίνεται πρόοδος σχετικά με την ίση μεταχείριση των πολιτών, το βρίσκω και χρέος ενός ζευγαριού να σταθεί στα πόδια του και να βγει μπροστά για να θέτει το παράδειγμα και για τους άλλους που θέλουν αλλά διστάζουν. Είμαστε ακόμα σε μάχη διεκδίκησης ίσων δικαιωμάτων- άρα, όταν μπορούμε να κάνουμε πράγματα από αυτά που διεκδικούμε ας τα κάνουμε για να θεσμοθετούνται κιόλας. Καταλαβαίνω πως εκείνη την εποχή ίσως είχε περισσότερο νόημα να ζήσεις μια ήρεμη ζωή με τη σύντροφο σου στα κρυφά παρά να κάνεις επανάσταση

Rose: …όόόχιιιι… Η ταμπέλα είναι ταμπέλα

Elsa: Ναι αλλά άλλο είναι το νόημα της τότε και άλλο τώρα. Τώρα οφείλεις κυρία μου να με πάρεις επίσημα, για να ενισχύσεις όλα εκείνα τα άτομα που είναι ακόμα στις ντουλάπες. Εμείς θα δημιουργήσουμε δεδικασμένο!! Να έρθεις να με ζητήσεις μανδάμ…. Με έχεις έτσι και με γλεντάς τόσο καιρό αστεφάνωτη και τρυγάς τη νιότη μου…

Rose: (αφού της φεύγει γουλίτσα κρασάκι από τη μύτη από τα γέλια)… θα σε τρυγήσω και θα σε πετάξω σα λεμονόκουπα…

Elsa: το καταγράφω και συνεχίζω… Πάντως είναι συγκλονιστικό. Τους το αποκάλυψαν το 2016- και ενώ είχαν άριστες σχέσεις με την οικογένεια της μίας- κανένας ποτέ δεν το είχε βάλει στο μυαλό του; Πόσο βολική συγκάλυψη είναι αυτή; Οι άλλες είναι 70 χρόνια μαζί ως ζευγάρι και η οικογένεια πετάει χαρταετό. Φτάνουν πλέον να είναι χούφταλα για να τους πουν την αλήθεια…

Rose: νομίζω πως ήξεραν αλλά δεν ήθελαν να το παραδεχθούν. Ότι γίνεται δηλαδή και στις περισσότερες οικογένειες και σήμερα. Όλοι καταλαβαίνουν αλλά τους βολεύει να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Είμαστε όλοι φίλοι και δεν αναρωτιούνται πως ξαφνικά εμφανίζεται μια νέα «κολλητή» που είναι συνεχώς μέσα στο σπίτι και πόσο επίσης ξαφνικά εξαφανίζεται

Elsa: έχεις δίκιο. Και για αυτό και μόνο ειδικά την ταινία αυτή θα ήθελα να τη δουν όλοι οι στρέιτ φίλοι μου

Rose: ναι και εγώ. Είναι μια φοβερή αληθινή ιστορία που δεν είναι μόνο για σχετικό κοινό. Έχει πολύ σημασία το ότι είναι ντοκιμαντέρ- αυτό ναι θα το πρότεινα στους φίλους μου για να έχουν εικόνα των προβλημάτων μας. Και για εμένα είναι πιο προσιτή γιατί είναι δύο ηλικιωμένες γυναίκες… είναι τόσο γλυκούλες… γιαγιάκες!!!

Elsa: Αγάπη μου, είναι πάνω από 90!!!

Rose: Ε ναι αυτό, είναι δύο γιαγιάκες που είναι πολύ συμπαθείς, αγαπητές παρόλα τα προβλήματα υγείας τους. Και είναι η μια δίπλα στην άλλη σε μια αφοσιωμένη σχέση. Επιτέλους μια ταινία που τη χάρηκα πολύ- με όλες τις μ@/ες που με βάζεις να βλέπω…!!

Elsa: χαχαχαχα εντάξει βρε αγάπη μου, κάνουμε βουτιά στο λεσβιακό κινηματογράφο, δεν είναι όλα όσα βλέπουμε οσκαρικά…

Rose: χαχαχα, τι οσκαρικά μωρό μου… έχουμε δει τόσες πατάτες…

Elsa: ναι αλλά εδώ δεν έχουμε μυθοπλασία. Έχουμε τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ζωής. Σε μια πολύ ζόρικη εποχή, δύο άτομα ζούν με τους δικούς τους κανόνες χωρίς να κάνουν επανάσταση

Rose: και όπως η Μαρκέλα με το Μαρικάκι… (γελάμε)

Elsa: ακριβώς…δεν διεκδίκησαν τίποτα, δεν κινητοποίησαν την κοινωνία. Το έζησαν αθόρυβα. Οι δύο τους στο σπίτι τους

Rose: …και εγώ έτσι θα σε παντρευτώ, με το ένα πόδι στον τάφο…Θα είμαστε και οι δύο με τα ΠΙ…

Elsa: αν έχεις πάρκινσον μωρό μου θα βολεύει πολύ που θα τρέμει το χεράκι σου… Απλά θα με ακουμπάς εκεί που πρέπει και θα γίνεται δουλίτσα (έχουν ξεφύγει τα γέλια και σερβίρει το τελευταίο κρασί από το δεύτερο μπουκάλι). Για πες τώρα, αγαπημένο σημείο στο ντοκιμαντέρ;

Rose: δεν ξεχώρισα κάτι, όλο το βρήκα συγκινητικό και όμορφο

Elsa: ..εεε κάτι που σε άγγιξε πιο πολύ;

Rose: …εσύ με άγγιζες πολύ σε όλο το έργο… πιο πολύ από άλλα έργα! Τι έγινε μωρό μου, είδες τις γιαγιάκες και ξεσηκώθηκες;

Elsa: χαχαχα…πόσο βλάκας είσαι;

Rose: ήταν λίγο στενάχωρο όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν τα καταφέρνουν μόνες τους πια γιατί είναι πολύ γερασμένες και πρέπει να μετακομίσουν κοντά στην οικογένεια τους

Elsa: και γιατί σε έριξε αυτό;

Rose: ε γιατί είναι δύσκολο. Εγώ θα νιώσω πολύ άσχημα όταν φτάσω σε σημείο να αισθανθώ ανήμπορη

Elsa: όντως είναι έντονο στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ το φυσικό ντεκαντάνς του ανθρώπινου σώματος. Να μην μπορείς να φας ή να περιποιηθείς τον εαυτό σου

Rose: και τον σύντροφό σου. Δεν μπορείς να φροντίσεις τον σύντροφο σου γιατί δεν σε βοηθάει το σώμα σου. Ειδικά η πάθηση του πάρκινσον, καταρρακώνει το σώμα. Αυτό το να είσαι ανήμπορος και να το συνειδητοποιείς και να το παραδέχεσαι είναι για μένα το πιο ζόρικο σημείο της ταινίας.

Elsa: εμένα αγαπημένο σημείο είναι εκεί που της ζήτησε να της δώσει ένα φιλί πρωινό και η άλλη αρνήθηκε γιατί δεν είχε όρεξη- ξέρω γω.. είχε τα νεύρα της

Rose: χαχαχχα, εντελώς φάση «άσε με τώρα»…

Elsa: σκέψου πως είναι σε φάση και οι δύο ραμολιμέντα, που έχουν περάσει τα πάντα μαζί εδώ και 70 χρόνια, παρόλα αυτά είναι μια συμπεριφορά εντελώς νέου ζευγαριού αυτά τα μουτράκια. Το ότι κάτι μου έκανες και με τσάντισες και δεν θέλω να σε φιλήσω τώρα. Αυτά τα μουτράκια είναι κάτι που βλέπεις σε έναν έρωτα. Και είναι συγκλονιστικό γιατί είναι τόσο νεανικό το να έχεις χαλαστεί και να αντιδράς έτσι – και αυτές το ζουν στα 100 παρά τους…σαν να βλέπεις ένα νέο ζευγάρι. Το βρίσκω γλυκό αλλά και πικρό. Είσαι όντως με το ένα πόδι στον τάφο, δώσ’το το γ@/μενο το φιλί. Αύριο μπορεί να μην ζείς…

Rose: …χαχαχαχ σε δύο ώρες μπορεί να μην ζείς…!!!

Elsa: (γελάμε αλλά η έννοια του γήρατος μας ενοχλεί και τις δύο και μάλλον την ξορκίζουμε κάνοντας πλάκα) …να έχεις πνιγεί με το ίδιο σου το σάλιο…! Ε μααα δώσε ένα φιλί και άσε τα μούτρα…

Rose: Ρε δεν γουστάρει εκείνη τη στιγμή… Εγώ την καταλαβαίνω… και εγώ δεν θα είχα καμία όρεξη αν ένιωθα ότι η αδυναμία μου προκαλεί πρόβλημα στη ζωή μου και στη σχέση μου. Εγώ τουλάχιστον που πιάνω την πέτρα και τη στύβω.

Elsa: εσύ αλίμονο… άμα περιμένουμε από εσένα, ούτε στα 95 δεν θα με πάρεις!

Rose: …ε δεν ξέρω αν θα θέλω να δεσμευτώ τόσο νωρίς… άσε να το δούμε λίγο!!

Elsa: χαχαχα ρε μωρό, δεν θα μπαίνουν τα δαχτυλίδια από τα αρθριτικά… Καταρχάς αφού θέλουμε να κάνουμε παιδιά και να πάρουμε και ένα ρακούν…

Rose: εσύ θες να πάρεις ρακούν, εγώ θέλω παιδιά και δεν είναι απαραίτητο να σε παντρευτώ για αυτό… και κανόνισε να χέζει μέσα στο σπίτι το βρωμοράκουνο να λερώνει τα χαλιά…

Elsa: καλέ και πως θα με έχεις αστεφάνωτη γκαστρωμένη; Να με δείχνει η γειτονιά με το δάχτυλο; Να φωνάζουν τα παιδιά μας μούλικα; Απαπαααα… Δεν θα μου πετάει εμένα τα βρωμόνερα της σφουγγαρίστρας στη μπουγάδα μου η κυρία Ξ. Παπαμήτρου…. Θέλω στεφάνι!

Rose: (γελάμε τόσο πολύ που περνάει αρκετή ώρα)…έλα βαθμολογία… Εγώ 5

Elsa: …ε ναι εδώ μεγαλοπρεπώς 5

Rose: πραγματικά το αξίζει

Elsa: άρα προτείνουμε με σαφήνεια στο κοινό μας να το δούν

Rose: αυτό ναι! Είναι σοβαρό, γλυκό και καθόλου κουραστικό

Elsa: επειδή κράτησε 1 ώρα και 20 λεπτά;!;!

Rose: ε ναι!

Elsa: γιατί δεν έγινες κριτικός κινηματογράφου αναρωτιέμαι..

Rose: ε θα γίνω τώρα! Θα δείς που ο κόσμος θα ζητάει το δικό μου σχολιασμό!

Elsa: ναι «δεν λέω τίποτα, δεν μου άρεσε, βάζω 2, πάμε για ύπνο»

Rose: ακριβώς! Μεστά και περιεκτικά 

Elsa: χαχαχα. Άντε πάμε για ύπνο;

Rose: πάμε μωρό μου

Είδος: Ντοκιμαντέρ, Σκηνοθεσία: Chris Bolan, Σενάριο: Chris Bolan, Alexa L. Fogel, Παίζουν: Terry Donahue, Pat Henschel, Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α., Γλώσσα: Αγγλικά

Σχετικά άρθρα: Carol, Matter, Duck Butter, Ελίζα και Μαρσέλα, A New York Christmas Wedding, The feels