Σύνταξη κειμένου: Elsa και Rose
Η Elsa και η Rose (40 και 38 ετών αντίστοιχα) είναι ένα ζευγάρι γυναικών που ζει στην Αθήνα, βλέπει και σχολιάζει για το κοινό του lesbianportal.gr μια ταινία κάθε εβδομάδα. Τα κορίτσια δεν είναι κριτικοί κινηματογράφου αλλά μας περιγράφουν η κάθε μια με τον τρόπο της (η μία πάντα ενθουσιώδης και ταινιόφιλη, η άλλη βαριέται εύκολα και αγωνίζεται να μείνει ξύπνια όταν βλέπει έργα) τις εντυπώσεις τους από τις ταινίες που βλέπουν μαζί!
Η ταινία: o πρώτος γάμος μεταξύ γυναικών στην Ισπανία το 1901. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία δύο γυναικών στη συντηρητική αγροτική κοινωνία της Κορούνια στη Γαλικία όπου η μία εμφανιζόταν ως άντρας προκειμένου να παντρευτεί την αγαπημένη της. Ο αυταρχικός πατέρας της Μαρκέλα την στέλνει στο καθολικό κολέγιο θηλέων για να γίνει δασκάλα. Εκεί το νεαρό κορίτσι γνωρίζει τη Ελίζα, ανιψιά της μοναχής διευθύντριας του σχολείου. Η τρυφερή τους σχέση γρήγορα μετατρέπεται σε έρωτα και η Μαρκέλα στέλνεται από τον πατέρα της σε μια σχολή στη Μαδρίτη. Τρία χρόνια μετά, η Μαρκέλα διορίζεται ως δασκάλα σε ένα μικρό χωριό της Γαλικίας, κοντά στο σχολείο που διδάσκει πλέον η Ελίζα. Μπορούν πλέον να ζήσουν τον έρωτά τους μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού που μοιράζονται, αλλά όχι ανοιχτά. Η Elisa μεταμφιέζεται σε άντρα και ξεγελώντας τον τοπικό ιερέα καταφέρνει να παντρευτεί τη Μαρκέλα. Η πραγματικότητα δεν αργεί να γίνει αντιληπτή και το ζευγάρι καταφεύγει στην Πορτογαλία, όπου φυλακίζονται μέχρι να αποφασιστεί η τύχη τους από τις αρχές της Ισπανίας.
Elsa: πως σου φάνηκε το Μαρικάκι? (σε όλη την ταινία ξεχνούσαμε το όνομα της Ελίζας και για κάποιο λόγο τη φωνάζαμε Μαρίκα. Οπότε όλο λέγαμε «βρέ το Μαρικάκι»…)
Rose: (γελάει συνωμοτικά) το Μαρικάκιιιι…καλά τα πήγαν τα κορίτσια, η ταινία είχε πολύ αργή εξέλιξη.
Elsa: ε, έπρεπε να γεμίσει δύο ώρες και…
Rose: και ήταν λίγο στενάχωρη, δεν ήταν ευχάριστη ταινία, με στεναχώρησε…
Elsa: ναι ήταν ζόρικη. Στεναχωρήθηκε μωρέ το μωρό μου; (και εννοείται της την πέφτω τρίβοντας τη μουσούδα μου στο λαιμό της) Να το κάνω εγώ να γελάσει το χειλάκι του; (κλασικός κάφρος που πάει να εκμεταλλευτεί την ευαισθησία ενός αθώου κοριτσιού!)
Rose: χεχεχε κάτσε βρε ήσυχα, όλο κάτι κουλές ώρες σε πιάνει! (γελάει και με φιλάει). Λοιπόν αργή και στενάχωρη Αυτή είναι η κριτική μου για το Μαρικάκι!
Elsa: ρε αγάπη, έτσι αναλυτικά που τα περιγράφεις, ο κόσμος κρέμεται από τα χείλη σου
Rose: ε τι άλλο να πω; Εντάξει, ωραία ταινία και πέρναγε και πολλά μηνύματα
Elsa: σίγουρα πιο βαθιά από τις άλλες ε;
Rose: ναι, καμία σχέση. Ωραία ταινία. Εδώ πραγματικά περιγράφονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις από την κοινωνία. Βέβαια μιλάμε για έναν αιώνα πίσω
Elsa: θεωρείς ότι έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα;
Rose: (σκεπτική) όχι δυστυχώς. Εντάξει, σήμερα μπορείς να παντρευτείς με έναν τρόπο αλλά δεν είναι και το πιο άνετο πράγμα να κυκλοφορείς με τη σύντροφο σου στο δρόμο ανοιχτά;
Elsa: στα αστικά κέντρα είναι πιο εύκολο- και πάλι όχι παντού. Ναι πλέον δεν χρειάζεται να ντυθώ άντρας για να κυκλοφορούμε αλλά πάλι δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε χέρι χέρι σε ένα χωριό. Και στην επαρχία είναι πολύ δύσκολο. Δεν θα μας δικάσουν αλλά δεν πρόκειται να αφομοιωθούμε στο κοινωνικό σύνολο αν μείνουμε εκεί
Rose: νομίζω πως ούτε σε μεγάλες επαρχιακές πόλεις θα μπορούσαμε να ζούμε εντός συνόλου χωρίς διακρίσεις
Elsa: ναι δυστυχώς. Το αστείο είναι ότι όοολοι θα ήθελαν να βλέπουν από την κλειδαρότρυπα στο σπίτι μας και θα είχαν φαντασιώσεις μαζί μας… Και μπροστά στις γυναίκες τους θα μας έκραζαν
Rose: με αυτήν ακριβώς την έννοια λέω πως δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Σίγουρα κυκλοφορείς πολύ πιο άνετα αλλά η αντίληψη των ανθρώπων και η συμπεριφορά τους δεν έχει προοδεύσει
Elsa: συμφωνώ απολύτως. Να πάμε καμιά εκδρομή ρε μωρό σε κανένα τέτοιο μέρος. Να κάτσουμε στο καφενείο της πλατείας με τα μπαρμπάδια και να σου πιάσω τα βυζάκια…
Rose: χαχαχαχα…αλίμονο, εσύ μη χάσεις… βλάκα….
Elsa: ποιο ήταν το πιο αγαπημένο σου σημείο στην ταινία; Ή έστω αυτό που σου έμεινε
Rose: εεε.. η απόφαση που έπρεπε να πάρει σχετικά με το παιδί… όχι αγαπημένο μου αλλά πιο memorable. Είναι πολύ αντίθετο με τον δικό μου τρόπο σκέψης. Για εμένα είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με το πως αντιλαμβάνομαι εγώ τη μητρότητα. Εσένα;
Elsa: εμένα, το χταπόδι! (γέλια)
Rose: (γέλια) … μη σου μπαίνουν ιδέες!
Elsa: το χειρότερο κομμάτι της ταινίας;
Rose: αυτό που με χάλασε ήταν ο λιθοβολισμός. Και ειδικά ότι σε εκείνη την εποχή δεν ήταν extreme να συμβεί…
Elsa: θα σύστηνες την ταινία σε κάποιον στρέιτ φίλο σου;
Rose: αυτή την ταινία πιο εύκολα γιατί έχει πιο πολλά μηνύματα να περάσει. Αλλά στη σημερινή εποχή είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλη η νεολαία- βασικά οι δικές μας ηλικίες
Elsa: είναι πιο ανοιχτόμυαλη αλλά δεν είμαστε σε ισότιμο επίπεδο… όποτε θεωρώ πως βλέποντας ένα τέτοιο έργο- οι δικοί μου τουλάχιστον στρέιτ φίλοι- θα κατανοήσουν καλύτερα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε για να κάνουμε τα βασικά που κάνουν όλοι σε μια σχέση. Εμείς ακόμα δίνουμε αγώνες, βγαίνουμε στους δρόμους και κάνουμε Pride κ.λπ
Rose: ναι, σίγουρα το open mind είναι στη θεωρία. Στην πράξη ακόμα έχουμε δρόμο
Elsa: και αυτό είναι το επιχείρημα μου όταν με ρωτάνε ότι αφού είμαστε ίσοι, γιατί να βγαίνουμε εμείς να κάνουμε pride. Τους λέω ότι εσείς είστε ήδη με κοινωνικά κεκτημένα- δεν έχετε καμιά ανάγκη να διαδηλώσετε για κάτι. Για εμάς η ισότητα δεν έχει κατακάτσει στη συνείδηση της κοινωνίας- Το ότι έχουμε κατακτήσει πέντε πράγματα δεν σημαίνει ότι βιώνουμε ισότητα, οπότε πρέπει να διαδηλώσουμε τα μηνύματα μας. Νομίζω λοιπόν πως αυτή η ταινία είναι αρκετά καλοκαμωμένη ώστε να αγγίξει έναν στρέιτ άνθρωπο, να τον κάνει να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι κάποιοι άνθρωποι να αγκαλιάζονται στα κρυφά
Rose: ναι οκ- συμφωνώ απολύτως. Και όντως είναι μεν λίγο αργή η ταινία αλλά έχει μια σοβαρή τοποθέτηση στα θέματα που μας αφορούν.
Elsa: ωραία, βαθμολογία;
Rose: σε αυτήν δίνω παραπάνω. 3,5 – 4 στα 5
Elsa: χαχαχα ανοιχτοχέρα μου εσύ!
Rose: καλά βάλε 4 στα 5 από εμένα! Νομίζω είχε καλό κόνσεπτ ως ταινία. Απλά είναι αργή ρε συ πολύ.
Elsa: χαχαχα- ναι εντάξει. Συμφωνώ. Και εγώ με 4 βαθμολογώ
Rose: και προφανώς θα πεις σε όλους να την δουν ε? χαχαχα
Elsa: ε ναι! Σίγουρα δεν μιλάει για τα σύγχρονα προβλήματα ενός gay ζευγαριού, αλλά η παράθεση του ψυχισμού είναι η ίδια. Η κοινωνική καταπίεση που υφίστασαι και τα προβλήματα που έχεις είναι ακριβώς τα ίδια. Άσχετα ότι τώρα δεν σου πετάνε πέτρες… Αλλά το αναφέρει κιόλας ότι ακόμα και σήμερα σε 14 χώρες η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θανατική ποινή. Αυτό είναι συγκλονιστικό αν το σκεφτείς στην εποχή μας
Rose: η πίεση είναι μεγάλη. Γιατί και εδώ στην Ελλάδα πχ. Θεωρείς ότι θα έχεις την ίδια αντιμετώπιση στη δουλειά σου αν παραδεχθείς ότι είσαι ομοφυλόφιλος; Ακόμα και σε πιο «εξευγενισμένο» περιβάλλον αν δουλεύεις- σε ένα ιατρείο, σε ένα δικηγορικό γραφείο, δεν νομίζω ότι θα είναι και πολύ οκ το να πεις «γεια σας παιδιά, παντρεύτηκα και από εδώ η γυναίκα μου»…
Elsa: ναι στην Ολλανδία είναι αλλιώς
Rose: και στην Αγγλία και στην Αμερική.
Elsa: (έχουμε ζήσει στις χώρες που αναφέρθηκαν και γνωρίζουμε τις συνθήκες) οκ λοιπόν και για εμένα η ταινία ήταν αργή. Στο όριο, τόσο πριν μου σπάσει τα νεύρα, αλλά έτσι είχα τη δυνατότητα να σε χουφτώνω χωρίς να χάνω κάτι σημαντικό…
Rose: χαχαχα… τα βάζεις και αυτά;
Elsa: εννοείται…να μην ξέρει το κοινό μας πως είναι ταινία που ενδείκνυται για ενδιάμεσα χαδάκια και πασπατέματα;
Rose: ναι σαφώς…τι άλλες οδηγίες θα έδινες εσύ!
Elsa: χαχαχα… μου άρεσε και η σκηνογραφία πρέπει να πω… καλοφτιαγμένη ταινία
Rose: εμένα δεν μου πολυάρεσε ότι ήταν μαυρόασπρη. Θα προτιμούσα να ήταν έγχρωμη. Γιατί να μην βλέπω τα χρώματα των ρούχων που φορούσαν τότε;
Elsa: οκ, θα το βάλουμε και αυτό στα σχόλια σου. Εμένα δεν με ενόχλησε
Rose: δεν μας είπες το δικό σου αγαπημένο σημείο…
Elsa: το σχέδιο που κατέστρωσαν για να παντρευτούν και ότι είχαν τα @ρ/δια να το κάνουν
Rose: οκ. Δεκτό!
Elsa: Τέλεια. Να βάλουμε άλλη μια;
Rose: όχι ρε αγάπη, δουλεύω αύριο. Πάμε να ξαπλώσουμε;
Elsa: sounds good plan!
Είδος: Βιογραφικό ρομαντικό δράμα, Σκηνοθέτης: Isabel Coixet, Σεναριογράφος: Jenée LaMarque, Lauren Parks, Παίζουν: Natalia de Molina, Greta Fernández, Χώρα Παραγωγής: Ισπανία, Γλώσσα: Ισπανικά, Διάρκεια: 118΄
Σχετικά άρθρα: A New York Christmas Wedding, The feels
