- Πες μας ένα παραμύθι - Δεν ξέρω παραμύθια - Πες μας μια ιστορία από τη ζωή σου - Δεν έχω καμία ενδιαφέρουσα - Πες μας τότε μια φανταστική ιστορία. Γίνε ό,τι θέλεις για χάρη της ιστορίας
Από παιδί με γοήτευαν τα κάστρα, τα πάντα γύρω τους με συναρπάζουν. Η ιστορική τους σημασία, το αρχιτεκτονικό θαύμα και κυρίως ο βαθύς συμβολισμός τους με μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή, όπου όνειρα και πραγματικότητα μπλέκονται αβίαστα. Από βασιλικούς γάμους και πολυτελείς δεξιώσεις μέχρι μεσαιωνικές μάχες και βασανιστήρια στους υπόγειους θαλάμους, τα κάστρα μου προκαλούν μια αίσθηση δυαδικότητας στο σκοπό τους. Είναι η επιτομή της δύναμης και του πλούτου, αλλά και της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ιστορίας. Όσο περισσότερο βυθιζόμουν στον κόσμο των κάστρων, τόσο περισσότερο λαχταρούσα να είμαι μέρος του. Ακόμη και τώρα, ως ενήλικας, η λαχτάρα αυτή παραμένει αμείωτη.
Πάντα ήθελα να χτίσω μόνος μου το δικό μου κάστρο, να ζήσω το δικό μου παραμύθι. Γι’ αυτό επέλεξα να γίνω αρχιτέκτονας. Όχι όμως ένας κοινός αρχιτέκτονας, αλλά ο πιο ταλαντούχος, ο πιο χαρισματικός. Ωστόσο, η μοίρα μου επιφύλασσε κάτι ακόμα πιο εξαιρετικό. Μου έχει χαρίσει μια πρωτόγνωρη υπερφυσική δύναμη, σχεδόν θεϊκή, και αυτό αλλάζει πολύ τα πράγματα. Τώρα αισθάνομαι μια ισχυρή αίσθηση ευθύνης να την χρησιμοποιήσω για κάτι περισσότερο από την προσωπική μου ικανοποίηση. Ο σκοπός μου έχει εξελιχθεί.
Χτίζω πύργους για όλους. Με μια γενναιοδωρία που δεν γνωρίζει όρια, τους χαρίζω απλόχερα σε όλους, μέσα σε μια νύχτα, χωρίς κανείς να βλέπει την διαδικασία. Μεγάλοι, επιβλητικοί, ένας είδος καταφύγιου και ναού για όλους, χωρίς ίχνος χλιδής ή υπερβολής. Μόνο με μια αίσθηση αυστηρής λιτότητας, που απαιτεί σεβασμό. Σύμβολα δύναμης και εξουσίας, που όμως δεν ανήκουν σε κανέναν, δεν απειλούν κανέναν. Σε αυτούς τους πύργους δεν υπάρχουν μπουντρούμια στο υπόγειο, μόνο χώροι ανυποχώρητης ομορφιάς. Αυτό όμως που τους κάνει μοναδικούς δεν είναι η ομορφιά τους, αλλά αυτή η λεπτή διάκριση μεταξύ φυσικών και υπερφυσικών στοιχείων. Τους δίνει μια αύρα απόκοσμη, έναν αέρα μαγείας και μυστηρίου.
Όπου εμφανίζονται οι πύργοι, φέρνουν ειρήνη, αγάπη και ευημερία, εξαλείφοντας οτιδήποτε άσχημο. Πόλεμοι, αρρώστιες, ανέχεια ανήκουν στο παρελθόν και σβήνουν ολοκληρωτικά, ακόμη κι ως ανάμνηση. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να θυμηθούν τίποτα αρνητικό και ζουν πλέον σε ένα επίγειο παράδεισο, απαλλαγμένοι από κοσμικά πάθη. Ζουν ήρεμα, αρμονικά. Ζουν ευτυχισμένοι, θα τολμούσα να πω. Μαζί με αυτούς είμαι κι εγώ ευτυχισμένος. Μπερδεύομαι ανάμεσα τους και πλημμυρίζω από ένα αίσθημα ευφορίας και πληρότητας που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ. Ακόμα κι εγώ, ο δημιουργός αυτών των πύργων, εκπλήσσομαι από τη δύναμή τους. Μέσα σε όλη αυτή την ευδαιμονία, γίνομαι ακόμη πιο γενναιόδωρος και συνεχίζω να χτίζω πύργους παντού, χωρίς διακρίσεις, χωρίς μέτρο. Κάθε μέρα, κάπου στον κόσμο, εμφανίζεται ένας νέος πύργος και ο κόσμος ζητωκραυγάζει, παραληρεί, πέφτει στα γόνατα από ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα. Ένας παγκόσμιος παροξυσμός. Όλοι αποδίδουν αυτό το εκπληκτικό γεγονός σε μια θεϊκή παρέμβαση, σε μια εύνοια του θεού τους για τον καθένα προσωπικά. Δεν με ενοχλεί αυτό. Αντιθέτως, με ευχαριστεί.
Ανησυχώ μόνο μήπως, ως άνθρωπος, έκανα λάθος στην κατανομή του έργου μου και δεν φρόντισα το ίδιο για όλους. Πράγματι, υπήρχαν μέρη που είχα παραλείψει. Πριν επανορθώσω και αποκαταστήσω κι εκεί την ευτυχία, αποφασίζω να εξερευνήσω αυτά τα μέρη. Να δω την άλλη πλευρά, αυτή που έχει παραμείνει ανέγγιχτη από την παρουσία των πύργων, αυτήν που θέλω τόσο να αλλάξω.
Διαλέγω το πιο κακόφημο μέρος, ένα χωνευτήρι ανθρώπων που η κοινωνία έχει παραμερίσει. Εγκληματίες κάθε είδους, πόρνες, άνθρωποι εθισμένοι σε ουσίες και πάθη συνυπάρχουν σε μια ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Ακόμη και ο αέρας σε αυτό το μέρος είναι βαρύς από την απελπισία και την φθορά. Καθώς περιηγούμαι στον λαβύρινθο των αναίσθητων σωμάτων μέσα στο δρόμο, των μπλεγμένων ζευγαριών και των υπογείων που βρίθουν από πορνεία, η συμφωνία των τσακωμών, των γέλιων και των στεναγμών με κατακλύζει. Είναι ένα χαοτικό σκηνικό που μπερδεύει τις αισθήσεις μου, θολώνοντας τα όρια μεταξύ των μεθυσμένων και του εαυτού μου. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο, κάτι περίεργο τραβάει την προσοχή μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη, συζητούν κι εκεί για τους πύργους. Γελούν δυνατά, ασυγκράτητα, βρίζουν και φτύνουν στο όνομα της υποτιθέμενης φιλανθρωπίας μου. Τους ακούω προσεκτικά, αλλά δεν νιώθω θυμό ή συμπόνια. Παραδόξως, βρίσκω το απροκάλυπτο γλέντι τους εξίσου διασκεδαστικό και γελάω κι εγώ μαζί τους. Είναι μια περίεργη αίσθηση, γνωρίζοντας ότι κατά βάθος θα έπρεπε να αισθάνομαι κάποια μορφή συμπάθειας ή οίκτου για άτομα που έχουν χάσει τον έλεγχο του εαυτού τους και της ζωής τους. Αντ’ αυτού, αφήνομαι σε ένα είδος νευρικού γέλιου και μια απάθεια που δεν ταιριάζει στη φύση μου. Μέσα σε αυτή τη δίνη της παρακμής, αγωνίζομαι να κρατήσω την ισορροπία μου, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Μόλις που μπορώ να διατηρήσω τον βηματισμό μου, απομακρύνομαι, γυρίζοντας την πλάτη σε όλη αυτή την αθλιότητα γύρω μου. Κι όμως, δεν με απωθούν όλα αυτά, θα λεγα ότι υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο – μια απροσδιόριστη έλξη που με τραβάει σαν μαγνήτης. Πως μπορεί η ασχήμια να είναι ελκυστική; Ίσως είναι αυτή η ακατέργαστη πτυχή της ανθρώπινης φύσης που με απωθεί και με δελεάζει. Είναι όλοι αυτοί που αποκαλύπτουν τις αδυναμίες τους, τα τρωτά τους σημεία, χωρίς ντροπή και περιορισμό, απαλλαγμένοι από κοινωνικές νόρμες. Ίσως πάλι είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που λαχταρά μια σύνδεση, μια υπενθύμιση ότι δεν είμαι μόνος στις ατέλειές μου. Αρνούμαι πάντως να δεχτώ ότι εγώ, με όλες τις αρετές και τις δυνάμεις μου, έλκομαι εγγενώς από την ασχήμια και τρέχω να κρυφτώ στην εμβέλεια των πύργων μου, στην ασφάλεια, την ευτυχία. Όλα αυτά μοιάζουν τώρα με ένα κακό όνειρο. Την επόμενη κιόλας μέρα θα χτίσω εκεί τον πιο όμορφο πύργο μου, τον πιο δυνατό. Αυτή όμως η μέρα δεν έρχεται ποτέ κι εγώ δεν προσθέτω το παραμικρό λιθαράκι. Για πολλά χρόνια δεν ξαναχτίζεται άλλος πύργος, πουθενά.
Οι άνθρωποι αναστατώνονται, νιώθουν ότι κάτι καταστροφικό συμβαίνει, ότι ο θεός τους ξαφνικά τους εγκατέλειψε. Είναι μια κοινή πεποίθηση που εγώ με την αποχή μου, με την άρνησή μου να επέμβω, επιβεβαιώνω. Ακόμη και ο καιρός φαίνεται να ευθυγραμμίζεται με την υπάρχουσα θλίψη. Όλα καλύπτονται από σύννεφα, όλα γίνονται γκρίζα και σκοτεινά, ως ένδειξη θλίψης και πένθους. Οι άνθρωποι νιώθουν εγκαταλελειμμένοι και κλαίνε απαρηγόρητοι, οδύρονται, πενθούν. Για λίγο, για μερικές μέρες..
Οι υπάρχοντες πύργοι δεν έχουν χάσει τις μαγικές ιδιότητες τους, μόνο που τώρα οι άνθρωποι δεν τις εκτιμούν. Όποια δύναμη κι αν ήταν αυτή, τους εγκατέλειψε. Η άλλοτε ακλόνητη πίστη τους τώρα κλονίζεται στον πυρήνα της και το μόνο τους στήριγμα είναι πλέον ο ίδιος τους ο εαυτός. Ο μόνος τους θεός. Ξυπνώντας από τον μακάριο λήθαργό τους, οι άνθρωποι επαναστατούν ενάντια στην αντιληπτή εγκατάλειψή τους. Λεηλατούν και καταστρέφουν. Ατιμάζουν αυτό που κάποτε θεωρούσαν ιερό. Οι πύργοι τώρα παραμορφώνονται σε ετοιμόρροπα κτίρια, γεμίζουν μπογιές με χυδαία συνθήματα, σπασμένα τζάμια και γκρεμισμένους τοίχους. Γίνονται κέντρα αναψυχής με φανταχτερές επιγραφές, που προσπαθούν να κρύψουν την υποβάθμισή τους. Μόνο τα βράδια, όταν όλα είναι σιωπηλά, ακούγονται παντού λυγμοί. Οι πύργοι θρηνούν για την κακοποίηση που υπομένουν, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται. Τίποτα δεν σταματά την καταστροφή.
Καθώς παρακολουθώ όλα αυτά, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θα μπορούσα να τους τιμωρήσω. Αφού δεν εκτιμούν την αγάπη μου, να φοβηθούν την δύναμή μου. Ωστόσο, αποφασίζω να περιμένω λίγο ακόμη. Πάντα πίστευα στο μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Καταφέρνει να επισκιάσει κάθε άλλη δύναμη, όπως ακριβώς και τη δική μου, που την ορίζουν τώρα συναισθήματα που δεν ταιριάζουν σε θεϊκές φιγούρες. Αισθάνομαι το κάθε χτύπημα στους πύργους με σωματικό πόνο. Είναι μια βαθιά θλίψη που με διαπερνά ολόκληρο, με γεμίζει οργή. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι είμαι θεός, είπα μόνο ότι έχω υπερφυσικές δυνάμεις που μοιάζουν θεϊκές. Δυσκολεύομαι να φανώ μεγαλόψυχος σε αυτή την ασέβεια.
Με βαριά καρδιά και μια αίσθηση οριστικότητας επιστρατεύω τις μαγικές δυνάμεις μου για τελευταία φορά. Όχι για να τους βλάψω, αλλά για να πάρω πίσω όλα όσα τους έδωσα. Σαν ένας θορυβώδης σεισμός, συγκεντρώνω όλη μου την ενέργεια και την εξαπολύω με δύναμη πάνω στους πύργους. Το κάνω με θόρυβο εκκωφαντικό, μήπως και καταφέρω να εκφράσω την οργή μου. Τοίχοι καταρρέουν, παράθυρα θρυμματίζονται και στέγες υποχωρούν μπροστά μου, μετατρέποντας το μεγαλείο των πύργων σε ερείπια και συντρίμμια. Αλλά ακόμη κι αυτά, τα αποσύρω χωρίς δισταγμό. Αρνούμαι να τους παραχωρήσω το προνόμιο να διατηρήσουν έστω και την παραμικρή ανάμνηση, το παραμικρό ίχνος νοσταλγίας. Όλα γίνονται όπως πριν, σαν όλα αυτά να ήταν απλώς μια ψευδαίσθηση.
Θα ήθελα να μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, αλλά ακόμα και μέσα από μια φανταστική ιστορία, επέλεξα να μην το κάνω. Θυσίασα τις μαγικές μου ιδιότητες για να προσφέρω φευγαλέες στιγμές ευτυχίας, κι όχι πραγματική αλλαγή. Δεν θα άλλαζα τον κόσμο χωρίς τη συμμετοχή των ανθρώπων, απλά με μια κίνηση του χεριού μου, ακόμη κι αν μπορούσα. Συνειδητά άφησα στην ιστορία την ανθρώπινη φύση μου να θριαμβεύσει και ήταν ίσως αυτή η μεγαλύτερη πράξη μαγείας που θα μπορούσα να εκτελέσω. Αυτή είναι η αληθινή έκταση της επιδίωξής μου- τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Τέλος
