Άννα: Η κακοποίηση δεν είναι θέμα φύλου

1) Είσαι παιδί, γέννημα-θρέμμα, της επαρχίας. “Επαρχιωτοπούλα” που αναζήτησε να φύγει από τη κλειστή κοινωνία και να ανοίξει τα φτερά της στη μεγάλη πόλη, σωστά; 

Όντως μεγάλωσα σε μια κλειστή κοινωνία και, κυρίως, σε μια οικογένεια με “μυαλά παλαιών αρχών”. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα την διαφορετικότητα μου σε σχέση με τα κορίτσια της ηλικίας μου…από τα ρούχα που δεν ήθελα, καθόλου φουστανάκια αλλά παντελόνια, από τα παιχνίδια που ήθελα, αυτοκινητάκια αντί για κούκλες. Και από το δημοτικό ακόμα έβλεπα ότι με ελκύουν τα κοριτσάκια. Μπήκα πολύ νωρίς στον αθλητισμό και από εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες ερωτικές μου εμπειρίες με κοπέλες. Φυσικά δεν μίλαγα ανοιχτά για αυτό. Ούτε καν σε φίλες μου. Με πίεζε η φάση ότι πρέπει να κρύβομαι και ότι άμα μάθουν οικογένεια ή φίλες δεν θα είμαι αποδεκτή. Πειραματίστηκα και δύο φορές με άντρες γιατί θεώρησα ότι άμα μπορώ να είμαι με άντρα θα είναι πιο εύκολη η ζωή μου. Φυσικά δεν είχε αποτέλεσμα.

Στα 18 μου βρίσκομαι σε μεγάλη πόλη να σπουδάζω και να δουλεύω παράλληλα. Εκεί ουσιαστικά ξεκινάει η ελευθερία μου, μακριά από τα βλέμματα της οικογένειας μου. Συνευρέθηκα με αρκετά κορίτσια εκείνο το διάστημα και δεν αισθάνθηκα καμία πίεση από την κοινωνία. Βέβαια δεν μίλαγα ανοιχτά για τις ερωτικές μου επιλογές στη δουλειά και στη σχολή. Αλλά δεν με πείραζε, κινούμουν πολύ στα gay friendly μαγαζιά και ένιωθα ο εαυτός μου. 

Μέχρι τα 22 μου έκανα περιστασιακές σχέσεις…τίποτα σοβαρό. Στα 23 μου πλέον ήρθε η πρώτη σοβαρή σχέση με κοπέλα αλλά εκεί ξεκίνησε και το πρόβλημα με την οικογένεια. Αποκαλύφθηκε η ομοφυλοφιλία μου. Η κοπέλα που ήμουν μαζί της εκείνη την περίοδο είχε παράλληλη σχέση με άντρα, κάτι που δεν γνώριζα. Οπότε κάποια στιγμή μπήκαν οι οικογένειες στη μέση και οι δικοί μου δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν τις ερωτικές μου προτιμήσεις. Προσπαθούσαν να με αποτρέψουν από αυτό και έφτασαν να το παρουσιάζουν σαν αρρώστια. Δεδομένου ότι δεν εξαρτιόμουν οικονομικά από αυτούς άρχισαν και οι ψυχολογικοί εκβιασμοί, τύπου θα ευθύνομαι εγώ αν πάθουν κάτι από την στεναχώρια. Δεν υποχώρησα όμως, απλά κόψαμε τις “διπλωματικές” σχέσεις.

Τελειώνοντας τη σχολή δέχτηκα μια πρόταση εργασίας στην επαρχία που μεγάλωσα και είπα να το ρισκάρω μιας και έδιναν πολύ καλά λεφτά για εκείνη την εποχή. Ο γυρισμός μου όμως έφερε πάλι στο προσκήνιο την καταπίεση, την ανάγκη του να πρέπει να κρύβομαι στο 100% και φυσικά την οικογένεια μου face to face ξανά. Και εννοείται ότι δεν έμεινα στο ίδιο σπίτι μαζί τους. Και εννοείται ότι στον εργασιακό μου χώρο και ευρύτερο κύκλο δεν γνώριζαν για μένα αλλά οι πιο στενές φιλικές επαφές μου το γνώριζαν. Είχα κάνει επομένως ένα μερικό out of the closet.

Άρα;

Συμπερασματικά μπορώ να πω ότι σεξουαλικά και επαγγελματικά δεν είχα θέματα…οικογενειακά και κοινωνικά όμως ήταν δύσκολα.

2) Ο τουρισμός επλήγη πολύ από τον κορονοϊό και εσείς οι επαγγελματίες του ζήσατε και ζείτε στη ζώνη του λυκόφωτος. Πως τα βλέπεις τα πράγματα για τη χώρα αλλά και σε προσωπικό επίπεδο;  

Η Ελλάδα θρέφεται από τον τουρισμό, νομίζω όλος ο κόσμος το αντιλαμβάνεται αυτό, οικονομική  “μονοκαλλιέργεια” που λένε και οι επιστήμονες. Μέχρι τώρα είχαμε την καραμέλα της οικονομικής κρίσης και οι επιχειρηματίες την χρησιμοποιούσαν σε κάθε ευκαιρία και εκμεταλλεύονταν τους εργαζόμενους. Υπήρχε όμως μια ισορροπία όταν ξεκίναγε η σεζόν. Και ναι μεν σε εκμεταλλεύονταν με τα ωράρια και τα ρεπό ή τα bonus που δεν έδιναν, αλλά ο μισθός ήταν ικανοποιητικός. Φέτος όμως με την πανδημία δίνουν ψίχουλα και μόνιμη επωδός είναι το “αν σας αρέσει”. Και έρχεται το κράτος τώρα να χαϊδέψει τα αυτιά με λειψά επιδόματα λόγω πανδημίας σε όσους και όσες είναι σε αναστολή εργασίας ή σε παρατεταμένη ανεργία. Και αναρωτιέμαι οι συνάδελφοι που δεν κατάφεραν να δουλέψουν σεζόν και να βάλουν κάτι στην άκρη πως θα περάσουν τον χειμώνα που μας έρχεται;

Και η επαγγελματική και η προσωπική μου ζωή επηρεάστηκαν από την πανδημία, τι να λέμε τώρα. Μέσα σε όλη αυτήν τη κατάσταση αναγκάστηκα να χωρίσω γιατί είχα σχέση από απόσταση και δεν μπορούσαμε να βρεθούμε με την κοπέλα μου ενώ και η δουλειά που είχα κλείσει για σεζόν πάτωσε γιατί δεν άνοιξε η επιχείρηση. Οπότε ανατράπηκαν όλα του άμεσου μέλλοντος λόγω του ιού.

3) Οικονομία ή Υγεία; Πλεκτάνη ή σκληρή πραγματικότητα ο ιός; 

Για γέλια και για κλάματα! Ακούσαμε τα πάντα…ότι ο ιός είναι ψέμα, ότι το εμβόλιο περιέχει μικροτσίπ για να μας ελέγχουν…εκπρόσωποι της εκκλησίας να μας λένε να ψεκαστούμε με αγιασμό για να μην κολλήσουμε. Θα πω την άποψη μου όμως ελεύθερα. Ναι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτός ο ιός να φτιάχτηκε και να αφέθηκε για να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, να μειώσει τον παγκόσμιο πληθυσμό για παράδειγμα. Ή για να χτυπηθούν οικονομίες σε μεγάλες χώρες, Κίνα, ΗΠΑ, Ιταλία, Γερμανία, κ.λπ. …από αυτό όμως, μέχρι του να λένε ότι ο ιός είναι ψέμα είναι τεράστια απόσταση, να πάνε λοιπόν σε μια ΜΕΘ να δουν από κοντά τι βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν ξέρουν αν θα επιβιώσουν ή όχι, και χωρίς να έχουν δίπλα τους ένα δικό τους άνθρωπο παρά φασκιωμένες νοσοκόμες με ταμπελάκια να τους κρατάνε το χέρι για παρηγοριά.

Και για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι έγιναν πολλές λάθος κινήσεις από την κυβέρνηση, ανοίξαμε χωρίς γερό σχέδιο και καλή προετοιμασία τον τουρισμό. Αποτέλεσμα; και δεν κινήθηκε η οικονομία και έχουμε ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων. Θα αντέξει οικονομικά το ελληνικό κράτος να συνεχίζει να επιδοτεί? Θα αντέξει το ΕΣΥ; Αμφιβάλλω…μαζί με τον ιό έρχεται και η απόλυτη φτώχεια στην Ελλάδα. Δύο μέτωπα ταυτόχρονα.

4) Είσαι άνθρωπος των σχέσεων όπως μου είπες. Σου αρέσει το μοίρασμα, η συντροφικότητα, είσαι θιασώτης της έννοιας της οικογένειας και με την ευρύτερη σημασία της. Τώρα πια στα τριάντα σου και με τις εμπειρίες που έχεις το θεωρείς εφικτό σε μια χώρα ακόμη συντηρητική σαν την Ελλάδα;

Θεωρώ ότι η Ελλάδα έχει κάνει κάποια μικρά βήματα ως κοινωνία στο να αποδεχτεί τους ομοφυλόφιλους αλλά ακόμη είμαστε πολύ πίσω ως κουλτούρα. Το σύμφωνο συμβίωσης βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση και θεωρώ για όσα άτομα επιλέγουν κοινή πορεία ζωής ότι διασφαλίζει πολλά πράγματα και το βρίσκω πολύ σημαντική κίνηση από πλευράς πολιτείας για την ισότητα και τα δικαιώματα. Αλλά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και με την ανάλογη σοβαρότητα από εμάς…ένα σύμφωνο δεν το κάνεις στη μια εβδομάδα που γνώρισες κάποια.

Και τα πράιντ των οργανώσεων μας είναι σημαντικά για την ορατότητα. Θα το υποστήριζα αν δεν το παρουσίαζαν με τόσο ακραίο τρόπο δημόσια. Δεν το κρίνω, απλά εμένα δεν μου ταιριάζει στη παρούσα μορφή του.

5) Η τζιζ ερώτηση. Βία κατά των γυναικών, ενδοοικογενειακή βία που βίωσες στην έσχατη μορφή της. 

Από που να ξεκινήσω για αυτό το θέμα. Ξεκινάς μια σχέση, ερωτεύεσαι και φυσικά ποτέ δεν περιμένεις ότι θα δεχτείς κάποιας μορφής βίας από τον ή την σύντροφό σου, γιατί ας μην γελιόμαστε η κακοποίηση δεν είναι θέμα φύλου. Εγώ βιώσα την ακραία μορφή της, να προσπαθήσει να μου αφαιρέσει τη ζωή. Βέβαια πριν φθάσουμε εκεί είχε δώσει δείγματα γραφής από νωρίτερα αφού μου ασκούσε ψυχολογική και λεκτική βία…απλά δεν τα έβλεπα καθαρά.

Κάθε μέρα τα κέντρα κακοποιημένων γυναικών δέχονται τηλεφωνήματα αλλά εμένα η ανησυχία μου είναι για όλα τα υπόλοιπα άτομα που δέχονται ενδοοικογενειακή βία αλλά δεν φτάνουν ποτέ στο σημείο να καλέσουν ένα τέτοιο κέντρο για βοήθεια. Και αυτό γιατί μετά τη βία που δέχονται τους πλευρίζει ο/η θύτης και τις φέρνει ξανά στα νερά του λέγοντάς τους ότι θα αλλάξει συμπεριφορά. Εγώ θα σας διηγηθώ την ιστορία μου όπως υποσχέθηκα για να δείτε πόσο εύκολα, από εκεί που νομίζεις ότι έχεις την τέλεια σχέση, καταλήγεις να παλεύεις για την ζωή σου γιατί αποφάσισε να στην αφαιρέσει “για να μην σε χάσει”.

Ξεκίνησα λοιπόν κάποια στιγμή μια σχέση που είχε όλα τα θετικά στοιχεία για να μπορώ να πω ότι “βρήκα το άλλο μου μισό”. Ήμασταν σχεδόν ένα χρόνο μαζί και φυσικά είχαμε και τους τσακωμούς μας και τις διαφωνίες όπως όλα τα ζευγάρια. Στον πρώτο μεγάλο όμως τσακωμό, πάνω στα νεύρα μου γιατί με μείωσε λεκτικά, είπα χωρίζουμε και η αντίδραση ήταν κλάματα και συγνώμες. Υπήρξε και δεύτερος μεγάλος τσακωμός ο οποίος πάλι καταλήγει να με βρίζει με χυδαίο τρόπο. Λέω χωρίζουμε και ετοιμάζω και τα πράγματα να τα πάρει από το σπίτι μου μιας και μέναμε εκεί που ήδη νοίκιαζα εγώ. Η αντίδραση ήταν ότι γύρισε από την δουλειά να πάρει τα πράγματα και όλα έδειχναν καλά. Ξημερώματα όμως μου τηλεφώνησε και άρχισε να μου λέει “θα δεις τι θα κάνω, θα το μετανιώσεις αυτό“. Δεν έδωσα σημασία αλλά λίγο αργότερα ήρθε και άρχισε να χτυπάει επίμονα την πόρτα του σπιτιού μου, μέσα στο μεθύσι έχοντας κόψει το χέρι του με γυαλί και μέσα στα αίματα να με παρακαλάει να μην χωρίσουμε, ήταν σοκαριστικό. Παραπατούσε και γέμιζε τους τοίχους αίματα, έπεφτε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας και γενικά με είχε φορτίσει πολύ ψυχολογικά. Μετά από ένα τέτοιο γκραν γκινιόλ σκηνικό δεν ήξερα πως να διαχειριστώ την κατάσταση…από την μια ήμουν ερωτευμένη από την άλλη κατανοούσα ότι βίωνα κάτι ακραίο πέρα από τις δυνάμεις μου. Να κάνω μια παρένθεση εδώ και να πω ότι τα άτομα που ασκούν βία είναι και πολύ χειριστικά και προσπαθούν να παίξουν με την ψυχολογία του θύματος. Αν είσαι λίγο πιο ευαίσθητος άνθρωπος από ότι πρέπει εύκολα σε τουμπάρουν.

Μετά λοιπόν από αυτό το σκηνικό που σας περιέγραψα κατάφερε να με φέρει εκεί που ήθελε… να μην χωρίσουμε δηλαδή και να κουκουλώσουμε το συμβάν. Επίσης να πω ότι ποτέ δεν είχε σηκώσει χέρι πάνω μου. Παρόλα αυτά πέρναγε ο καιρός και διέκρινα μια περίεργη νευρικότητα και άρχισε να αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο αφού με θεωρούσε κτήμα του πλέον και δεδομένη. Εκεί ακριβώς ξεκίνησε και ο δικός μου Γολγοθάς. Κάθε μέρα νεύρα, δεν σήκωνε κουβέντα και ασκούσε συνέχεια λεκτική βία. Ώσπου μια μέρα λέω τέρμα, δεν πάει άλλο. Και ενώ έλειπε από το σπίτι για ώρες, αποφασίζω να το τελειώσω με μήνυμα αφού από κοντά δεν έκανε διάλογο πλέον. 

Λίγη ώρα αφού έλαβε το μήνυμα μπαίνει στο σπίτι με σκοπό να μου αφαιρέσει τη ζωή χτυπώντας με στην αρχή με μπουνιές και κλωτσιές για να με αποδυναμώσει και να καταφέρει να με σκοτώσει πνίγοντας με και λέγοντας μου “άμα δεν σε έχω εγώ δεν θα σε έχει κανένας“. Για να τα λέω όλα αυτά και να τα διαβάζετε και εσείς προφανώς και ξέφυγα από όλο αυτό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση δύναμη έχουμε μέσα μας και πως η ανάγκη για επιβίωση μπορεί να μας κάνει να μετακινήσουμε βουνά ολόκληρα. 

Το καλό επίσης με εμένα είναι ότι είχα μάθει να επιβιώνω μόνη μου και μετά από το αρχικό σοκ και το νοσοκομείο που βρέθηκα από τα χτυπήματα, έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου, “πρέπει να στηριχτείς στα πόδια σου όσο δύσκολο και αν μοιάζει“. Οπότε μπήκα στη διαδικασία και βρήκα το κέντρο κακοποιημένων γυναικών στην πόλη μου μέσω του ίντερνετ και ήρθα σε επαφή μαζί τους. Οι άνθρωποι εκεί κάνουν απίστευτη δουλειά, είναι ένα team με δικηγόρο, κοινωνική λειτουργό και ψυχολόγο. Και φυσικά σε περιπτώσεις που αποφασίζεις να ξεφύγεις από τοξικές καταστάσεις και δεν έχεις που να μείνεις σου παρέχουν και σπίτι μέχρι να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Εμένα ειδικά με βοήθησαν και σε ένα ακόμα επίπεδο, μου έδωσαν την δύναμη να κινηθώ δικαστικά για να τιμωρηθεί για την πράξη αυτή, τη τεράστια δύναμη που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω το φόβο μου για μια τέτοια κίνηση μου την έδωσε το κέντρο αυτό. Και θα θελα να ανταποδώσω όλο αυτό, αν είχα τη δυνατότητα θα έφτιαχνα μια ομάδα για να έρχονται γυναίκες που έχουν δεχτεί οποιασδήποτε μορφής βίας και να τις εμψυχώναμε και προτρέπαμε να στηρίξουν τον εαυτό τους απευθυνόμενες σε ειδικούς και πηγαίνοντας στα κέντρα στήριξης γυναικών που δέχονται βία.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ένα τελευταίο, να κάνω μια έκκληση στις αναγνώστριες σας, μπορώ;

Φυσικά

Κορίτσια είμαι σίγουρη ότι αρκετές από εσάς βιώνετε καθημερινά κάποιου είδους βία. Θέλω να σας πω ότι δεν το αξίζετε αυτό, σε καμιά δεν αξίζει να περνάει κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν η βία είναι μόνο υβριστικού περιεχομένου και πάνω σε καβγάδες. Να σέβεστε τον εαυτό σας και να τον αγαπάτε, η ζωή σας είναι πολύτιμη και μοναδική. Η κάθε μια από εσάς είναι μοναδική. Πολλές γυναίκες μένουν στη δίνη της βίας ή επιστρέφουν σε αυτή. Είναι λάθος. Μιλήστε στον εαυτό σας για λίγο και κάντε το βήμα που θα σας βγάλει από την τοξικότητα που ζείτε.