Σύνταξη Κειμένου: Κατερίνα Κοφινά
Μένοντας μέσα στο σπίτι με την κατάσταση της πανδημίας πολλοί από εμάς διαβάζουμε βιβλία ή βλέπουμε ταινίες και σειρές. Υπάρχουν πολλές καλές σειρές και πολύ καλά crime ντοκιμαντέρ που βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες. Μια από αυτές είναι η υπόθεση της δολοφονίας ενός μικρού οχτάχρονου αγοριού του Γκάμπριελ. Το παιδί αυτό τον Μάιο του 2013 βρήκε φρικτό θάνατο από το ξύλο που του είχε δώσει ο σύντροφος της μητέρας του Περλ.
Μέσα στα έξι επεισόδια του ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο BRIAN KNAPPENBERGER θα παρακολουθήσουμε τη σύντομη ζωή και το βάρβαρο θάνατο ενός σοβαρά κακοποιημένου παιδιού, από την Καλιφόρνια, ενώ παράλληλα θα δούμε και την αδυναμία του κατά τα λεγόμενα τέλειου συστήματος κοινωνικής μέριμνας, να αποτρέψει αυτή την τραγωδία.
Στις 22 Μαΐου του 2013 η Περλ Φερνάντεζ κάλεσε την αστυνομία λέγοντας τους πως ο γιος της Γκάμπριελ χτύπησε στο κεφάλι και δεν αναπνέει. Όταν όμως έφτασαν εκεί οι αστυνομικοί και οι γιατροί , κατάλαβαν πως η ιστορία της ήταν ψεύτικη. Το παιδί καταρχήν είχε πυροβοληθεί με αεροβόλο. Βρέθηκε γυμνό, με σπασμένα πλευρά και κάταγμα κρανίου. Δυο μέρες μετά πέθανε στο νοσοκομείο.
Όλα αυτά ξεκίνησαν ένα χρόνο νωρίτερα το 2012. Όταν η μητέρα του παιδιού ζήτησε να το αναλάβει εκείνη μαζί με τον σύντροφο της και τα άλλα της δυο παιδιά. Το παιδί ως τότε ζούσε με τον γκέι θείο και τον σύντροφο του από την ημέρα που γεννήθηκε. Η μητέρα του το είχε αφήσει σε εκείνους τριών ημερών. Όσο ζούσε με τον θείο του το παιδί είχε την καλύτερη φροντίδα. Πολύ αγάπη, παιχνίδια και ήρεμο, σταθερό περιβάλλον. Όταν στα εφτά του όμως πήγε να ζήσει με τη μητέρα του, εκείνη και ο σύντροφος της άρχισαν να τον χτυπάνε συστηματικά γιατί τον θεωρούσαν ομοφυλόφιλο. Δε το τάιζαν και του έδιναν να φάει από την άμμο των γατιών που είχαν. Τον κακοποιούσαν κάθε μέρα. Και τον έκλειναν σε ένα ντουλάπι στο δωμάτιο τους με χειροπέδες στα χέρια και μαντίλι στα μάτια. Όταν πέθανε, οι ιατροδικαστές έκαναν δυο μέρες να ολοκληρώσουν την νεκροψία, για να μπορέσουν να καταγράψουν όλα τα τραύματα στο κορμί του.
Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι πολύ σκληρό. Σίγουρα όμως είναι τόσο καλά δομημένο ώστε να μας δείξει με ευαισθησία την παιδική κακοποίηση και πως όλοι έχουμε ευθύνη προς αυτή όταν κλείνουμε τα μάτια μας, η αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει δίπλα μας.