Φελίτσε και Λίλυ
Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους
της Ελένης Καρασαββίδου
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Ερμηνεύουν:
Δήμητρα Βαμβακάρη, Δήμητρα Σύρου, Έλενα Τυρέα
VAULT Theatre Plus/Πολυχώρος Vault
(Μελενίκου 26, Γκάζι-Βοτανικός)
2ος Κύκλος Παραστάσεων
Πρεμιέρα: Τετάρτη 30 Νοεμβρίου, στις 21.15
Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15
«Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα»
Μετά τις sold out παραστάσεις, το 2020, το υποψήφιο για το βραβείο Δραματουργίας Κάρολου Κουν, έργο της Ελένης Καρασαββίδου «Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» επιστρέφει στον Πολυχώρο Vault από τις 30 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, για λίγες παραστάσεις.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και ερμηνεύουν (αλφαβητικά) η Δήμητρα Βαμβακάρη, η Δήμητρα Σύρου και η Έλενα Τυρέα.
Λίγα λόγια για το έργο
Βερολίνο 1942. Δυο γυναίκες συναντιούνται. Μια Εβραία και μια Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί. Έχει τέσσερα αγόρια. Έχει τιμηθεί από τον Φύρερ γιατί έφερε στη ζωή τέσσερεις μελλοντικούς στρατιώτες. «Που θα μάθουν να σκοτώνουν χωρίς πρόβλημα, αγόρια στην ηλικία τους».
Δυο γυναίκες συναντιούνται και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται. Σ’ ένα Βερολίνο όπου έξω έπεφταν οι βόμβες βροχή και μέσα οι άνθρωποι χόρευαν και ερωτεύονταν απελπισμένα. «Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα». Μνήμες, επιστολές, ανατροπές στη σκιά του φασισμού που εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές, στο όνομα του «πολιτισμού».
Όλη η ζωή της Γερμανίδας Ναζί, της Λίλυ, οι 18 μήνες που έζησε με την Εβραία Φελίτσε. Και συνεχίζει να ζει μαζί της όλη την υπόλοιπη ζωή της. Με τις αναμνήσεις της, τις ενοχές της, στην αέναη προσπάθεια να κατανοήσει αυτό το τεράστιο και αναπάντητο “γιατί;” Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας; Γιατί μας επιβάλλουν πώς και με ποιους θα συνυπάρξουμε; Ποιος έχει ορίσει πώς θα ζουν οι γυναίκες, οι φυλές, όλοι όσοι έχουν άλλες επιλογές ζωής, οι διαφορετικοί; Και ποιος βάζει μέτρο σύγκρισης για διαρκή ρατσιστικό διαχωρισμό; Ποιος και γιατί αποφασίζει για το μέλλον των παιδιών, των χωρών, των πολιτισμών;
Μια παράσταση που ξυπνά συναισθήματα και γεννά σκέψεις, με αφορμή μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννιέται σε ένα τραυματικό ιστορικό πλαίσιο… την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ.
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Μια Γερμανίδα παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και μια Εβραία συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται στη σκιά του ναζισμού και μιας πόλης που βομβαρδίζεται στο όνομα του «πολιτισμού και της τάξης». Σε μια σκοτεινή εποχή, όπου Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, διαφορετικοί, άνθρωποι με αναπηρία δολοφονούνταν, περιουσίες καταστρέφονταν, παιδιά σκοτώνονταν γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ αυτό τον τόπο.
Μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την Ελένη Καρασαββίδου, ερευνώντας την μέσα από το βιβλίο της Erica Fischer, την ταινία Aimee and Jaguar αλλά και την επικίνδυνη άνοδο της ναζιστικής απειλής και των ρατσιστικών επιθέσεων παγκοσμίως. Επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων με κάθε είδους ιδιαιτερότητα. Η άρρωστη μανία για εξουσία και κέρδος κάποιων, διαμορφώνει συνειδήσεις εκπαιδεύοντας ανθρώπους να σκοτώνουν συνανθρώπους τους, να ασκούν κάθε μορφής βία χωρίς να σκέφτονται πως αύριο θα έρθει και η δική τους σειρά. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια φανατίζοντας, χειραγωγώντας. Ένας «θαυμαστός καινούριος κόσμος», που αποφασίζει ποιος θα επιζήσει και ποιος όχι, ποια χώρα θα επιβιώσει και ποια θα ισοπεδωθεί, ποια κουλτούρα και ποια γλώσσα θα επικρατήσουν. Ένας παραλογισμός χωρίς τέλος. Που ακόμα και σήμερα, γιορτάζουμε θλιβερές επετείους και δημιουργούμε αλλού, σε άλλα σημεία του πλανήτη που καταστρέφουμε, άλλες οδυνηρές επετείους.
Και η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο η παιδεία, η ιστορία, τα ΜΜΕ, κατευθύνουν συνειδήσεις και διαπράττουν εγκλήματα καθημερινά, από την κλιματική αλλαγή, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, την καταστροφή ιστορικών πολιτισμών και άρα της συλλογικής μνήμης, τις μαζικές καταστροφές χωρών και τη δολοφονία παιδιών.
Μια παράσταση αγάπης, μνήμης, ενοχής.
Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Συντελεστές:
Κείμενο: Ελένη Καρασαββίδου
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική-Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη
Χορογραφίες – Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Κολιάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Παραγωγή: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ – VAULT
Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά)
Δήμητρα Βαμβακάρη
Δήμητρα Σύρου
Έλενα Τυρέα
Έγραψαν για την παράσταση:
«Με το έργο της Ελένης Καρασαββίδη να είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι, επιστρέφουμε στην Τραγωδία μέσα από ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνον που ακολούθησε η Δύση, της μιμικής ανα-παράστασης, φτιάχνοντας έτσι το σύγχρονο αστικό δράμα. […] Η σκηνοθεσία της έμπειρης Κατερίνας Πολυχρονοπούλου στο θέατρο Vault (χορογραφίες-κινησιολογία της Αναστασίας Γεωργαλά), που υπογράφει επίσης τη δραματουργική επεξεργασία, διέκρινε τα τρία επίπεδα του έργου, το πολιτικό, το ερωτικό, το θεατρικό, τονίζοντας ιδιαίτερα το τελευταίο, και τα έδωσε διαπλεγμένα, τηρώντας πάντα την κρίσιμη απόσταση αναπνοής μεταξύ τους. Με συνδετικό στοιχείο το πάθος, για την ελευθερία, την τέχνη και, κυρίως, τον έρωτα… […] Οι τρεις νέες ηθοποιοί δίνουν δόκιμα και διακριτά κάθε μία τον δίδυμο ρόλο της. Η Δήμητρα Σύρου προσεγγίζει “δωρικά” την ηλικιωμένη Λίλυ και το ανεστραμμένο είδωλό της στον θεατρικό καθρέφτη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη σμιλεύει “λυδικά”, από φως και σκότος, τη νεαρή σάρκινη Λίλυ. Και η Έλενα Τυρέα πλάθει με χώμα και ουρανό “αιολικά” τη Φελίτσε και τη “σκιά” της». [Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή]
«Η Δήμητρα Σύρου, αποδίδει με μια σταθερότητα την εικόνα της ηλικιωμένης Λίλυς και της μνήμης που μένει ανεξίτηλη, μαζί και τα συναισθήματα. Η Έλενα Τυρέα στο ρόλο της Φελίτσε, τόσο γυναίκα. Τόσο μυστηριώδης και ερωτεύσιμη από τη Λίλυ, ένα πλάσμα – πόθος, ενσαρκώνει το πάθος για να δραπετεύσουν και οι δύο από τη ναζιστική δύνη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη στο ρόλο της Λίλυ, έρχεται σταδιακά στην ωριμότητα την κοινωνική, την πολιτική και συναισθηματική.Μια παράσταση με εκπληκτική ατμόσφαιρα, λεπτή και μελετημένη σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και με εξαιρετικές ερμηνείες». [Μαρία Μαρή | Theatromania.gr]
«Πρόκειται για μια παράσταση που κυριολεκτικά καθηλώνει. Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, το κείμενο της Ελένης Καρασσαβίδου, οι ερμηνείες,τα φινετσάτα ρούχα, η μουσική, ο φωτισμός, οι αέρινες χορογραφίες, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα, μεταφέρουν το θεατή στην καρδιά της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μα και στην ψυχή όσων είχαν υποστεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του». [Μαίρη Μαθιουδάκη | Pastafloramag.gr]
«Η σκηνοθέτης, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, φέρνει, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τους θεατές μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής. Η Έλενα Τυρέα, στον ρόλο της Felice, της διπλά διωκόμενης, Εβραίας και ομοφυλόφιλης, σαγηνεύει με την υποκριτική της δεινότητα. Η Δήμητρα Βαμβακάρη, ως Lilly, ερμηνεύει επιτυχώς τον απαιτητικό ρόλο της μητέρας, της συζύγου Ναζί αξιωματικού και της ερωμένης πολλών άλλων. Και η εξαιρετική Δήμητρα Σύρου, ερμηνεύει τον ρόλο της Lilly, σε μεγάλη ηλικία, όπου μέσα από την ανάγνωση της ερωτικής αλληλογραφίας τους, εξελίσσει τη σχέση τους, από την ελπιδοφόρα αρχή μέχρι το οδυνηρό τέλος».[Έλενα Χατζοπούλου | SinRadio]
«Ένα εκπληκτικό πακέτο σε ένα όμορφο και ζεστό χώρο. Αλήθειες όπως πρέπει να λέγονται. Απλά, λιτά απέριττα. Εκπληκτικά. Μην το χάσετε». [Νάσος Κονίτσας | Νoizy.gr]
«Η σκηνοθεσία αναδεικνύει με τρυφερότητα και ευαισθησία τα δυνατά αισθήματα των δύο γυναικών. Ποιητική σκηνοθεσία, δουλεμένη με λεπτότητα και ευρηματικότητα». [Βίβιαν Μητσάκου | theaterproject365.wordpress.com]
«Επί σκηνής, θα δείτε τρεις υπέροχες ηθοποιούς που με έκαναν να σκεφτώ ότι τελικά, υπάρχει μέτρο λογαριασμού της θεατρικής εμπειρίας. Τουλάχιστον σε αυτή την παράσταση φαίνεται ο πλούτος των εμπειριών τους και το πόσο σταθερά πατούν πάνω στη σκηνή. Πόσο βέβαιες είναι γι’ αυτό που κάνουν και πόσο αποτελεσματικές […] Η σκηνοθέτιδα, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, ενδέχεται να μην χρειάζεται συστάσεις στο Αθηναϊκό κοινό. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Ενδεικτικά θα αναφέρω τα Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, Αχ Γιάννη μ΄!, Ποιος ήταν ο κύριος, ΜπΑΤσος κ.α. Πάντα αεικίνητη και πάντα ευρηματική. Ανιχνεύει και αφουγκράζεται. Μεταλαμπαδεύει και καλλιεργεί. Παραμένει εργάτρια της δραματικής τέχνης με πίστη και αφοσίωση που δε γίνεται να παραβλέψεις. Και σε αυτή την παράσταση θα δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Θα κρατήσει υπέροχα τις ισορροπίες, θα δείξει όλες τις αποχρώσεις, ανάγλυφα και έντεχνα». [Τζένη Κουκίδου | Koukidaki.gr]
Info:
Τοποθεσία: Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS, Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός. Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Τετάρτη 30 Νοεμβρίου στις 21.15. Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15. Διάρκεια: 75′ (χωρίς διάλειμμα)
Πληροφορίες: Τηλ.: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ, 10 ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας – ΟΑΕΔ), 5 ευρώ (Ατέλειες)
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/felitse-kai-lily/
Η κα. Πολυχρονοπούλου, σκηνοθέτης της παράστασης, παραχώρησε μια μικρή συνέντευξη στο Lesbianportal.gr
- Η παράσταση του έργου της Ελένης Καρασαββίδου «Φελίτσε και Λίλυ: ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» επαναλαμβάνεται φέτος, δύο χρόνια μετά την 1η της παρουσίαση, στον ίδιο χώρο, στο Θέατρο Vault. Πείτε μας λίγα λόγια κατ’ αρχάς για το πρώτο ανέβασμα, την αποδοχή που είχε καθώς και για ποιους λόγους αποφασίσατε να την παρουσιάσετε εκ νέου.
Η παράσταση ανέβηκε 2 Ιανουαρίου του 2020 και ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε στις 5 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, μια εβδομάδα πριν από το lockdown. Είχε προγραμματιστεί η επανάληψή της το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς αλλά αυτό δεν ήταν δυνατόν λόγω της πανδημίας. Έτσι λοιπόν, φέτος αποφασίσαμε να την επαναλάβουμε. Το πρώτο ανέβασμα αντιμετωπίστηκε πολύ θετικά, πήραμε πολύ καλές κριτικές και οι παραστάσεις ήταν σχεδόν όλες sold out. Το έργο επίσης, ήταν υποψήφιο για το βραβείο δραματουργίας Καρόλου Κουν. Αγαπήσαμε πολύ αυτό το έργο και την παράσταση. Όλη η ομάδα των συντελεστών και των ηθοποιών αντιμετωπίσαμε με πολύ σεβασμό και αγάπη την ιστορία των δυο γυναικών, για όλα τα θέματα που θίγονται μέσα απ’ αυτήν. Η μεγάλη αποδοχή από το κοινό και η επικαιρότητα των προβληματισμών που απορρέουν από την παράσταση, μας οδήγησαν και στην επανάληψή της, τρία σχεδόν χρόνια μετά.
- Πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία του έργου και ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα βασικά του θέματα στα οποία εστιάσατε σκηνοθετικά;
Η Ελένη Καρασαββίδου έγραψε ένα έργο για την αληθινή ιστορία της Εβραίας Φελίτσε Σραγκενχάιμ και της Γερμανίδας Ελίζαμπεθ (Λίλυ) Γουστ. Μια ιστορία, που αγνοούσα και όταν διάβασα το έργο της Ελένης Καρασαββίδου, συγκλονίστηκα. Στην παράσταση εστιάσαμε κατ’ αρχήν στη διαφορετικότητα. Η αγάπη, ο έρωτας, δεν έχει φύλο, ταυτότητα, περιορισμούς. Εμφανίζεται σε ανύποπτο χρόνο και δεν υπακούει σε «ποτέ» και «πρέπει». Το αποδεικνύει περίτρανα η ιστορία της Λίλυ Γουστ, η οποία ήταν παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και είχε τέσσερις γιους, όταν γνώρισε τη Φελίτσε και ανέτρεψε όλη τη ζωή της και τόλμησε να ζήσει με την αγαπημένη της, πληρώνοντας το τίμημα. Ο φασισμός είναι το κυρίαρχο θέμα. Ο φόβος, οι βομβαρδισμοί, οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν και χάνονται ακόμα και σήμερα. Η αγωνία της επιβίωσης, σε μια μισογκρεμισμένη πόλη, που δεν ήξερε κανείς αν θα ζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Να περπατάς σε μια πόλη περνώντας μέσα από πτώματα και σπίτια που καίγονταν. Παιδιά που μεγάλωναν μέσα στη φρίκη, ψάχνοντας για τους γονείς τους που χάνονταν, γονείς που κρατούσαν τα νεκρά παιδιά τους κι ένας κόσμος που ζούσε κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία. Και μέσα σε όλα αυτά, ποια ήταν η θέση της γυναίκας; Δεν τους απασχολούσε ο σεξουαλικός της προσανατολισμός. Δεν συλλαμβάνονταν για τις σεξουαλικές τους επιλογές αλλά μόνο ως Εβραίες. Και σ’ αυτό το εφιαλτικό τοπίο, ο έρωτας, η αγάπη. Η Λίλυ είναι ευγνώμων γιατί έζησε με την Φελίτσε 18 μήνες. Και όλη την υπόλοιπη ζωή της την πέρασε με τις αναμνήσεις της, σ’ ένα σπίτι γεμάτο με τις φωτογραφίες της. Και πολλά άλλα θέματα εμπεριέχονται στο έργο της Ελένης Καρασαββίδου, κάθε ένα από τα οποία εγείρουν ερωτήματα και αποτελούν αφορμή για συζητήσεις και προβληματισμό.
- Για την αληθινή ιστορία η οποία είναι η πηγή έμπνευσης, τι πληροφορίες γνωρίζουμε σήμερα;
Η Ελένη Καρασαββίδου, είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τη Λίλυ Γουστ και όταν πήγε στο Βερολίνο έμαθε τον θάνατό της, το 2006. Στο μνήμα της Λίλυ υπάρχει και η αφιέρωση in memoriam Felice Schragenheim. Αυτή τη μοναδική ιστορία τη βρίσκουμε στο βιβλίο της Erica Fischer: “Aimee & Jaguar”, όπως αποκαλούσαν η μια την άλλη. Στο βιβλίο αυτό υπάρχουν οι επιστολές που έγραφαν η μια στην άλλη και πολλές φωτογραφίες τους και όλη η ζωή τους. Έχει γυριστεί ταινία αλλά και ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, στο οποίο η Λίλυ Γουστ, σε μεγάλη ηλικία, διηγείται την ιστορία τους, με εμφανή συγκίνηση και απόλυτη αφοσίωση στη μνήμη της Φελίτσε.
- Η ερωτική σχέση δύο γυναικών το 1942 ήταν ιδιαίτερα τολμηρή απόφαση. Πόσο πιστεύετε πως έχουμε προοδεύσει σήμερα ως προς τον ρατσισμό και τις διακρίσεις;
Δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για πρόοδο. Υπάρχουν νοοτροπίες ριζωμένες τόσο βαθιά, που είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κακοποιήσεις, βιασμοί, σεξισμός, επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, παιδιών και γενικά διαφορετικών και ανυπεράσπιστων συνεχίζονται καθημερινά. Ένας παραλογισμός που δεν τελειώνει. Η άνοδος του φασισμού, ο φόβος, οι πόλεμοι, οι καταστροφές πόλεων και πολιτισμών στο όνομα κάποιων συμφερόντων, οι ανθρώπινες ζωές που χάνονται άδικα, η εναγώνια αναζήτηση της αλήθειας, σε μια περίοδο που διαστρεβλώνεται και η είδηση διαμορφώνει συνειδήσεις για να χειραγωγεί, να ελέγχει και να αποδυναμώνει κάθε αντίδραση, χαρακτηρίζουν την εποχή μας.
Υπάρχουν, βέβαια, περισσότερες και πιο ουσιαστικές αντιδράσεις πλέον, όλο και περισσότερα έργα ανεβαίνουν με ανάλογες θεματικές και γνωρίζουν μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό, αλλά αν δούμε τον παγκόσμιο χάρτη, παραμένουν στερεότυπα αιώνων, τα οποία είναι βαθιά ριζωμένα. Είναι όμως, αισιόδοξο ότι υπάρχουν πλέον συζητήσεις και διεκδικήσεις για ζητήματα δικαιωμάτων, συμπερίληψης, ορατότητας, ισότητας, φεμινισμού. Και τα νεότερα παιδιά είναι πιο ευαισθητοποιημένα σε θέματα έμφυλης ταυτότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού.
- Ποια πιστεύετε πως είναι τα μηνύματα του έργου για τον θεατή;
Επιγραμματικά θα αναφέρω: φασισμός, διαφορετικότητα, έμφυλη βία, ρατσισμός, πόλεμος.
- Αυτή την περίοδο παρουσιάζεται, επίσης στον πολυχώρο Vault και η παράσταση «Ο Γουόλτερ Μίττυ και ο Πανηγυρικός» του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε δική σας σκηνοθεσία. Πείτε μας λίγα λόγια και γι’ αυτή τη δουλειά σας και εάν έχετε ήδη κάποια ανακοινώσιμα μελλοντικά σχέδια.
Τα τελευταία χρόνια έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και έχω σκηνοθετήσει αρκετά έργα του. Στο πλαίσιο του «2022 Λογοτεχνικό Έτος Ιάκωβος Καμπανέλλης», παρουσιάστηκαν τα μονόπρακτα «Η μυστική ζωή του Γουόλτερ Μίττυ» και ο «Πανηγυρικός» σε ενιαία παράσταση με τον τίτλο «Ο Γουόλτερ Μίττυ και ο Πανηγυρικός», με τον Δημήτρη Φραγκιόγλου, στη γενέτειρα του μεγάλου μας συγγραφέα, τη Νάξο, και συγκεκριμένα στο 22ο Φεστιβάλ Νάξου, στον Πύργο Μπαζαίου. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού κι Αθλητισμού και τη στήριξη του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων. Αποφασίσαμε να την παρουσιάσουμε και στο Αθηναϊκό κοινό, αφού το πρώτο μονόπρακτο είναι ανέκδοτο και παρουσιάστηκε μόνο μια φορά, το 1957. Στον πρώτο μονόλογο, ο ήρωας, ο Γουόλτερ Μίττυ, δραπετεύει από την ανούσια, μονότονη και βαρετή καθημερινότητά του, με το να γίνεται ο ήρωας των ονειροπολήσεών του. Η πραγματικότητα με τη φαντασία εμπλέκονται και δημιουργούν ένα εξαιρετικό σκηνικό παιχνίδι.
Όσον αφορά στο μονόπρακτο «Ο Πανηγυρικός», ο διορισμένος Δήμαρχος μιας επαρχιακής κωμόπολης την περίοδο της δικτατορίας, τη βραδιά που θεωρούσε τη σημαντικότερη της ζωής του, οδηγείται στην αυτοκαταστροφή, τη γελοιοποίηση και την κατάρρευσή του, μπροστά στους επίσημους καλεσμένους του, οι οποίοι παρευρίσκονταν με αφορμή την απονομή τιμητικής πλακέτας σ’ έναν ευεργέτη της μικρής πόλης. Ο λόγος του Καμπανέλλη, παραμένει επίκαιρος, καίριος και προσεγγίζει με ευαισθησία τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Δεν υπάρχουν προς το παρόν ανακοινώσιμα μελλοντικά σχέδια.
Σας ευχαριστώ!
