Σύνταξη-επιμέλεια κειμένου: LesbianPortal
Τα 77 ελληνικά ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους παραμένουν στην καρδιά και του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που θα πραγματοποιηθεί από τις 10 έως τις 20 Μαρτίου 2022 τόσο σε φυσικούς χώρους όσο και διαδικτυακά.
Λαμβάνοντας υπόψη τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες επαγγελματίες του σινεμά στο έργο τους, αλλά και τις επιπρόσθετες δυσχέρειες που προκάλεσε η πανδημία στους κινηματογραφικούς δημιουργούς, το Φεστιβάλ αποφάσισε να στηρίξει έμπρακτα για μια ακόμη χρονιά το ελληνικό ντοκιμαντέρ, καταβάλλοντας για κάθε ελληνική ταινία που θα προβληθεί στο πρόγραμμα του ένα συμβολικό χρηματικό ποσό ως αντίτιμο ενοικίασης προβολής. Οι συγκεκριμένες ταινίες θα είναι διαθέσιμες στην διαδικτυακή πλατφόρμα του Φεστιβάλ από τις 11-20/03/2022 ή έως την εξάντληση του αριθμού των διαθέσιμων θεάσεων.
Τη γνωμοδοτική επιτροπή που ανέλαβε το έργο της προεπιλογής των ταινιών για το 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συγκρότησαν η σκηνοθέτιδα και δημοσιογράφος Μαριάννα Κακαουνάκη, ο σκηνοθέτης Ανδρέας Σιαδήμας και ο κριτικός κινηματογράφου και δημοσιογράφος Τάσος Χατζηευφραιμίδης. Πορτρέτα καλλιτεχνών, ιστορικά, λησμονημένες παραδόσεις και έθιμα της ελληνικής λαογραφικής κληρονομιάς, ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα που άφησαν το στίγμα τους στον συλλογικό ψυχισμό, είναι ορισμένες μόνο από τις θεματικές που απασχόλησαν τους έλληνες ντοκιμαντερίστες. Παρόλο που το κάθε ένα είναι ξεχωριστό και αντανακλά την ευαισθησία και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του/της δημιουργού του για το θέμα του, το LesbianPortal επιλέγει να σας προτείνει ντοκιμαντέρ σχετικά με ζητήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, τον αντίκτυπο της πανδημίας στην έμφυλη βία κατά των γυναικών, το προσφυγικό-μεταναστευτικό δράμα, τα δεινά του πολέμου αλλά και τα σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία.
Καταρχήν, Οι Γάμοι της Τήλου (του Παναγιώτη Ευαγγελίδη), μια ιστορική αναδρομή στους πρώτους gay γάμους στην Ελλάδα. Το 2008, ο δήμαρχος του νησιού της Τήλου, ο Τάσος Αλειφέρης, κόντρα στις πουριτανικές αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας, του συντηρητικού πολιτικού κατεστημένου και τις αντιδράσεις του κλήρου συμφώνησε να τελέσει τους πρώτους γκέι και λεσβιακούς γάμους στην Ελλάδα. Η ταινία παρακολουθεί την ιστορία αυτών των δύο πολιτικών γάμων μέσα από υλικό γυρισμένο επιτόπου, το Gay Pride της ίδιας χρονιάς, συνεντεύξεις τύπου και διαδηλώσεις για το ίδιο θέμα αναδεικνύοντας τους πρωταγωνιστές και τους πραγματικά συνοδοιπόρους.
Το Femicidio (της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου) με την Laura Roveri, επιζώσα άγριας δολοφονικής επίθεσης από τον πρώην φίλο της, να τραβάει την κουρτίνα στον σκοτεινό κόσμο της έμφυλης βίας στην Ιταλία και να μεταμορφώνεται σ’ ένα ζωντανό παράδειγμα θάρρους. Στην Ιταλία μία γυναίκα δολοφονείται ανά τρεις ημέρες. Η Nunzia Maiorano και η Alba Chiara Baroni δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους, όπως και η Lorena Quaranta κατά τη διάρκεια της πανδημίας covid. Οι οικογένειες και οι φίλοι τους πενθούν και συντάσσονται στην προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου της γυναικοκτονίας. Ομοίως, Η βία στις σχέσεις (της Νιόβης Αναζίκου) ασχολείται με την πανδημία στην Ελλάδα που έδωσε ορατότητα στο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής και συντροφικής βίας. Ωστόσο, παρατηρείται ότι αυτά τα περιστατικά είναι χρόνια και απασχολούν την κοινωνία εδώ και πολύ καιρό. Το ντοκιμαντέρ ερευνά τη βία κατά των γυναικών και πώς μπορεί να αναχαιτιστεί το φαινόμενο, αναδεικνύοντάς το μέσα από τις αφηγήσεις των γυναικών που τη βίωσαν.
Το the Other Half (του Γιώργου Μουτάφη) που ο ήρωας του φωτορεπόρτερ, για 15 χρόνια γίνεται ο αυτόπτης μάρτυρας των μεταναστών, ακολουθώντας τους στα σκοτεινά περάσματα των ευρωπαϊκών συνόρων. Η κάμερα φτάνει σε σημεία απρόσιτα, καταγράφει ιστορίες που ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια τκαι αποκαλύπτει πώς ζει «το άλλο μισό». Από την άλλη το Εσωτερική (των Λώρας Μαραγκουδάκη και Τατιάνας Μαυρομάτη) σκιαγραφεί το πορτρέτο της «αόρατης» εργασίας των γεωργιανών γυναικών που δουλεύουν ως εσωτερικές οικιακοί βοηθοί σε ελληνικά νοικοκυριά. Η μονότονη και απαιτητική φύση της δουλειάς της φροντίδας υπογραμμίζει την απομόνωση γυναικών που ζουν μια ζωή στην υπηρεσία άλλων, 24 ώρες την ημέρα και 6 ημέρες την εβδομάδα, με μονάχα μία Κυριακή ρεπό.
Το Οι Εβραίοι της Κέρκυρας (του Μιριάν Γκεργκεβίτσα) δείχνει πως οι Εβραίοι του νησιού αποτέλεσαν σημαντικό κομμάτι του, συμβάλλοντας στην διαμόρφωση της ιστορίας του, καθώς και στην εξέλιξη του εμπορίου και της οικονομίας. Ωστόσο, τα θλιβερά γεγονότα εις βάρος τους προστέθηκαν στη μαύρη σελίδα της ιστορίας της ανθρωπότητας. Αλλά και στο Οι μνήμες πέτρωσαν μέσα της (της Τάνιας Χατζηγεωργίου), που μιλούν οι τελευταίες επιζήσασες της φρίκης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποιες, δεν είναι πια στη ζωή. Γυναίκες που τους στέρησαν την οικογένεια, το φαγητό, την έκφραση, την αξιοπρέπεια. Γυναίκες που παλεύουν με τις μνήμες της φρίκης και συνθέτουν τη μικροϊστορία της Ελλάδας.
Το 5 ½ χρόνια (των Μυρτώς Συμεωνίδου και Ιωάννας Παπαϊωάννου) για τη μεγαλύτερη δίκη στη σύγχρονη Ελλάδα φτάνει στο τέλος της, τον Οκτώβριο του 2020. Η απόφαση του δικαστηρίου είναι σαφής: το επί σειρά ετών τρίτο μεγαλύτερο κόμμα του Κοινοβουλίου αποτελεί εγκληματική οργάνωση. Πώς είναι να καλύπτεις δημοσιογραφικά μία τέτοια δίκη επί πεντέμισι χρόνια; Μια συζήτηση με τους ανθρώπους που ήταν εκεί.
Τέλος, το ντοκιμαντέρ Να μην έχεις που να πας (των Λουκά Αγέλαστου και Σπυριδούλας Γκούσκου), είναι γροθιά στο στομάχι καθώς ακολουθεί τις ζωές και τα προβλήματα τριών άστεγων στην Αθήνα, διερευνά πως οι άστεγοι στην Ελλάδα βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και την αποτυχία του κράτους να παράσχει ένα δίχτυ ασφαλείας αφού η ελληνική πολιτεία δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της, παραβιάζοντας κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα ενώ εξετάζει και πιθανές λύσεις που προτείνουν εργαζόμενοι της ΚτΠ, ακαδημαϊκοί και ερευνητές.
