Antidoto
Δεύτερο μέρος
Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά εγώ συχνά αναρωτιέμαι πόσο αληθινή είναι αυτή η φράση. Μπορεί πραγματικά να επουλώσει τις πληγές που άφησες στην ψυχή μου; Οι μέρες περνούν, και καθώς οι ώρες κυλούν, η απουσία σου γίνεται ολοένα και πιο βαρύς δεσμός γύρω μου. Το κενό που άφησες είναι μια σκιά που με ακολουθεί, μια ανεξίτηλη μνήμη που επαναλαμβάνει την απώλεια.
Κάθε στιγμή που περάσαμε μαζί, κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ, έχει αφήσει τη σφραγίδα του στην καρδιά μου.
Ίσως οι αναμνήσεις να συμβαδίζουν με τη φθορά του χρόνου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορώ ποτέ να διαγράψω όσα έχουμε ζήσει.
Ακόμα κι αν η ένταση του πόνου μειωθεί, η εικόνα σου θα παραμένει. Σαν μια παρουσία που κρέμεται μαγικά στον αέρα, θα θυμίζει την αγάπη και τις στιγμές που μετατράπηκαν σε βιώματα.
Η καρδιά μου θα κρατά το σημάδι σου, γιατί εσύ ήσουν ο χρόνος και η αιωνιότητά μου.
Και ίσως, τελικά, αυτή να είναι και η ομορφιά της αγάπης — η ικανότητά της να μένει ανεξίτηλη, ακόμα και μέσα στους κυματισμούς των αλλαγών και της λησμονιάς.
Σηκώνομαι το πρωί και η πρώτη σκέψη μου είσαι εσύ.
Στο αγαπημένο μας μέρος, κάθομαι σε εκείνο το σημείο που πάντα πηγαίναμε μαζί.
Κάθε τηλεφώνημα, κάθε μήνυμα που δεν έρχεται, είναι μια υπενθύμιση ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει χαθεί μαζί σου.
Οι μέρες ξεκινούν και τελειώνουν με την ίδια επανάληψη· η ζωή συνεχίζεται γύρω μου, αλλά εγώ νιώθω παγιδευμένη σε ένα ζωντανό όνειρο, όπου εσύ ήσουν η μοναδική αλήθεια μου.
Υπάρχουν στιγμές που η παρουσία σου είναι τόσο έντονη, που νομίζω ότι θα ανοίξεις την πόρτα και θα μπεις ξανά στη ζωή μου.
Μα οι αναμνήσεις γίνονται πιο οικείες τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι την απουσία σου.
Ο χρόνος δεν σβήνει τις μυρωδιές που μου θυμίζουν εσένα.
Ο ήχος του αγαπημένου μας τραγουδιού ξυπνά τις πιο τρυφερές αναμνήσεις — αλλά και τον πόνο που τις συνοδεύει.
Θυμάμαι τα γέλια μας, τους ατελείωτους διαλόγους για όνειρα και προσδοκίες, και τώρα νιώθω ότι ο κόσμος γύρω μου έχει χάσει χρώμα και νόημα.
Κάθε στιγμή που σε σκέφτομαι είναι μια ανατροπή της καρδιάς μου — μια ανάμνηση που καταλήγει σε θλίψη, που δεν μπορεί να μετατραπεί σε ανακούφιση.
Προσπαθώ να ενεργοποιηθώ για τις γιορτές, να στρώσω τραπέζια με αγάπη…
Μα είναι όλα γεμάτα κενά.
Ακόμα κι αν υπάρχουν φίλοι, οικογένεια, η απουσία σου είναι εκεί. Ζω σε μια παράλληλη διάσταση, όπου η παρουσία σου είναι μια διαρκής απουσία.
Ίσως να είναι αλήθεια ότι η μνήμη ξεχνάει, αλλά η καρδιά μου δεν ξέρει πώς να σταματήσει να πλέκει τις στιγμές μας σε ένα νήμα που πονά.
Αν μπορούσα να σε κρατήσω μόνο για μία ακόμη στιγμή, να σε φιλήσω, να σε κοιτάξω στα μάτια, να σε ακούσω να γελάς… Θα καταλάβαινα ότι όλα όσα ζήσαμε δεν ήταν μάταια.
Αλλά η καρδιά μου ξέρει: κάθε προσπάθεια να αναβιώσω το παρελθόν είναι μια μάχη που δεν μπορώ να κερδίσω.
Ξέρω πως όσοι αφήνουν σημάδι στην καρδιά μας, δεν φεύγουν ποτέ πραγματικά.
Μένουν — στοιχειώνοντας τις πιο τρυφερές μας αναμνήσεις, και τις πιο σκοτεινές μας σκέψεις.
Η αγάπη μας ήταν φλόγα. Σαν αστέρι που άναψε τη ζωή μου με μια λάμψη που δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει.
Και τώρα, όσο κι αν προχωρώ, η λάμψη αυτή παραμένει. Είναι η υπενθύμιση ότι υπήρξαμε, ζήσαμε, αγαπηθήκαμε με πάθος.
Αφήνω το δάκρυ μου να κυλήσει.
Ξέρω πια πως, ακόμα κι αν ο χρόνος με φέρνει πιο κοντά στην αποδοχή, η αγάπη θα παραμένει σε κάθε γωνιά της καρδιάς μου.
Έτσι, η απώλεια θα είναι ο σύντροφός μου, όσο εγώ θα θυμάμαι ότι υπήρξες… και δεν θα σταματήσω ποτέ να σε αγαπώ.
Καμιά φορά, η σιωπή λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις. Δεν χρειάζομαι εξηγήσεις ή δικαιολογίες.
Ξέρω ότι αν ήταν όλα τόσο απλά, δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ.
Όταν έφυγες, δεν χρειάστηκε να πεις γιατί.
Το διάβασα στα μάτια σου. Στον τρόπο που έγινες ξένη μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Αλλά απόψε… θέλω να γυρίσεις.
Μη μιλήσεις. Τα λόγια μπορούν να περιμένουν.
Το μόνο που έχει σημασία είναι να είσαι εδώ.
Να νιώσω την παρουσία σου να γεμίζει το χώρο. Να καταλαμβάνει το κενό που άφησες.
Δεν είναι τα μεγάλα που με πληγώνουν, είναι τα μικρά.
Το άδειο μαξιλάρι δίπλα μου.
Ο καφές που δεν φτιάχνω πια για δύο.
Οι στιγμές που γίνονται ασήκωτες χωρίς εσένα.
Ο έρωτας δεν είναι τέλειος.
Είναι πόνος και χαρά, θυμός και αγκαλιά. Έχει τις αδυναμίες του, τα λάθη του.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια σταθερά:
Η ανάγκη μου να είσαι εδώ, τώρα.
Γύρνα απόψε.
Άσε το παρελθόν έξω.
Έλα όπως είσαι — ατελής, αυθεντική, γεμάτη ζωή.
Δεν θέλω τίποτα περισσότερο από το να σε δω να ανοίγεις την πόρτα και να με κοιτάζεις με τα μάτια που αγαπώ.
Μου αρκεί να επιστρέψεις.
Γιατί όταν είσαι εδώ, όλα βρίσκουν τη θέση τους.
Έτσι, περιμένω… με ανυπομονησία.
Γιατί όταν είσαι κοντά μου, όλα αποκτούν ξανά νόημα.
Στη δική μας ιστορία, οι επιστροφές δεν είναι στιγμές επανένωσης.
Είναι αναγεννήσεις.
Είναι το φως που θυμίζει πόσο πολύτιμη ήταν — και είναι — η αγάπη μας.
