Antidoto
Τρίτο μέρος
Απόψε σε αγκάλιασα λίγο πιο σφιχτά,λίγο πιο σφιχτά πριν σε αφήσω..
Σε φίλησα απαλά, με μια τρυφερή πινελιά που ήθελα να μείνει χαραγμένη στην καρδιά μας. Έβαλα το χέρι μου στο πρόσωπο σου για να αισθανθώ την υφή του δέρματός σου, προσπαθώντας να κρατήσω αυτή τη στιγμή ζωντανή όσο το δυνατόν περισσότερο. Μύρισα το άρωμα σου με δύναμη, αναζητώντας εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση που μοιάζει να κλείνει μέσα της όλες τις αναμνήσεις μας, ελπίζοντας να διαρκέσει η παρουσία σου έστω και για λίγα λεπτά παραπάνω στο μυαλό μου, για να μπορέσω να θυμάμαι αυτή τη γλυκιά στιγμή μας και να την κρατήσω κοντά μου.
Ακόμη κι αυτή η στιγμή που σε αποχαιρετώ, γεμάτη συναισθήματα και αναμνήσεις, είναι μία στιγμή που δε θα μπορέσει ποτέ να ξαναρθεί πίσω.
Κάθε στιγμή που περάσαμε μαζί είναι τόσο πολύτιμη και σπάνια, γεμάτη από όμορφες στιγμές που έχουν χαραχθεί στην καρδιά μου. Κάθε μία από αυτές τις στιγμές θέλω να τη νιώθω βαθιά και έντονα, γιατί κάθε λεπτό είναι μοναδικό και δεν επαναλαμβάνεται. Τις κρατώ στην ψυχή μου, γιατί αυτές οι αναμνήσεις έχουν τη δύναμη να μας ενώνουν, ακόμα και όταν οι δρόμοι μας χωρίσουν.
Εσύ δε με αγαπάς, και αυτό είναι κάτι που το ξέρω πολύ καλά. Εσύ δεν αγαπάς κανέναν πραγματικά, ούτε καν τον εαυτό σου, κάτι που με λυπεί γιατί η αγάπη ξεκινά πάντα από μέσα μας. Με σκέφτεσαι ναι και μπορεί να νιώθεις κάποιες στιγμές μια δόση συναισθημάτων, μα ξέρω ότι δε θα κάνεις ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Όσοι αγαπούν πραγματικά και ειλικρινά περνάνε στις πράξεις και δείχνουν την αγάπη τους με τρόπους που αποδεικνύουν τις προθέσεις τους. Εσύ όμως, φαίνεται βολεύτηκες στην άνεση της απουσίας και στην έλλειψη δέσμευσης. Προτιμάς να μείνεις σε αυτή την κατάσταση, όπου όλα μοιάζουν εύκολα, αλλά έτσι χάνεις τις αληθινές δυνατότητες της αγάπης και της σύνδεσης.
Δεν υπάρχει τίποτα να περιμένω από σένα, πραγματικά, και το ξέρω πλέον πολύ καλά. Τίποτα.. Οι πράξεις σου δείχνουν κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που με πληγώνει. Δεν έχεις ιδέα πώς περνάω τις μέρες μου, ούτε πώς νιώθω αυτή τη στιγμή.
Δε θέλω να σε αγαπάω πια, γιατί αυτό το συναίσθημα με πλήγωσε πολύ. Είναι δύσκολο να το παραδεχτώ, αλλά νιώθω ότι ήρθε η στιγμή να αφήσω πίσω μου αυτή την αγάπη που μου προκαλεί μόνο πόνο και απογοήτευση.
Συνήθισα να κοιμάμαι τα βράδια χωρίς να σου λέω καληνύχτα, συνήθισα να μην σου στέλνω απεγνωσμένα μηνύματα όταν μου λείπεις, συνήθισα να έχω πρησμένα μάτια που φανερώνουν την πίκρα μου και τα δάκρυα που δεν μπορούν να σταματήσουν να κυλούν, ενώ παράλληλα να προσπαθώ να κάνω ό,τι γελάω, κρύβοντας την πραγματική μου κατάσταση πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο που δεν μου βγαίνει φυσικά. Είναι μια μάχη ανάμεσα στην εσωτερική θλίψη και την ανάγκη να δείχνω δυνατή, και ακόμα κι αν προσπαθώ να φανώ ευτυχισμένη, η αλήθεια παραμένει ότι η καρδιά μου πονάει.Συνήθισα να μη ρωτάω πια γιατί δεν ήμουν αρκετή, γιατί η απάντηση είναι επώδυνη και δεν θέλω να την ακούω ξανά.Κουράστηκα..
Είσαι πάντα στην καρδιά μου, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις ή την απόσταση που μπορεί να μας χωρίζει. Θα υπάρχει πάντα μια ξεχωριστή θέση για σένα εκεί, μια θέση που δεν θα μπορέσει να καταλάβει κανείς άλλος, γεμάτη με τις αναμνήσεις μας και τα όνειρά μας. Αυτή η θέση είναι μοναδική και αναντικατάστατη, καθώς η αγάπη μου για σένα είναι αληθινή και διαρκής.
Ήρθε η ώρα όμως να σε αφήσω, παρά την αγάπη που νιώθω ακόμα για σένα. Μετά από όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε, αισθάνομαι ότι είναι αναγκαίο.
Πέρασε ο καιρός και όλα μοιάζουν διαφορετικά πια… Σταμάτησα να κάνω όνειρα για μας, αφού η πραγματικότητα μας έχει απομακρύνει. Ίσως οι δρόμοι μας να συναντηθούν ξανά ή ίσως να μείνουμε χωριστά για πάντα. Δεν μπορώ να ελέγξω το μέλλον, οπότε απλώς αποδέχομαι την κατάσταση όπως είναι τώρα.
Τώρα βρίσκομαι σε στάδιο απεξάρτησης της καρδιάς μου από σένα, προσπαθώντας να αποδεσμευτώ από τα συναισθήματα που με έχουν δέσει μαζί σου. Αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και επώδυνη, καθώς οι μνήμες και οι στιγμές μας συνεχίζουν να με στοιχειώνουν αλλά πρέπει να γίνει.
Χρειάζομαι χρόνο για να θεραπευτώ και να βρω τον εαυτό μου ξανά, μακριά από την εξάρτηση που είχα αναπτύξει για σένα.
Πήρα λοιπόν τη μοναξιά μου που με ακολουθούσε εδώ και πολύ καιρό, και την έβαλα να καθίσει δίπλα μου σε ένα παγκάκι, όπως θα έκανα με έναν παλιό φίλο. Την κοίταξα κατάμματα, αν και την φοβόμουν και δεν μπορούσα να κρύψω την αμηχανία μου, και της ψιθύρισα με μια ανάσα βαρύτερη απ’ ό,τι περίμενα:
Έφυγε.. Έχει φύγει εδώ και καιρό, κι όμως η απουσία της με στοιχειώνει καθημερινά.
Αυτή τη στιγμή της ειλικρίνειας, ένιωσα την ανάγκη να αντιμετωπίσω τη μοναξιά μου και να την αποδεχτώ, παρά την ασχήμια που μπορεί να φέρνει στη ζωή μου.Μαζεύω δυνάμεις για να πω το τελευταίο αντίο, συνειδητοποιώντας πόσο δύσκολο είναι αυτό το βήμα. Έζησα αυτή τη στιγμή ξανά και ξανά, αναπολώντας κάθε λεπτό, και δεν ξέρω πώς βγήκα ζωντανή από την όλη διαδικασία.
Τώρα σε αποχαιρετώ μα ποτέ δε θα σου πω αντίο… Ποτέ…
